Tegenwoordig kan je ook te dik zijn voor een erewacht. Mensen met een “te fors figuur” mogen daarom niet meer in de erewacht staan bij de dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte in Den Haag.
Fat shaming bij de dodenherdenking
Ja, je kan tegenwoordig ook te dik zijn voor een erewacht tijdens de dodenherdenking. Als er één moment in het jaar is waarop verdraagzaamheid hoogtij zou moeten vieren dan is dat rondom de herdenking op 4 mei. Na het lezen van het bericht van Omroep West zou ik dan ook bijna de kalender raadplegen, ware het niet dat ik zeker wist dat 1 april alweer een paar dagen geleden was.
De omroep heeft notulen in handen van een ledenvergadering waarin staat dat “een aantal leden van de erewacht een te fors postuur begint te krijgen. Er komen geregeld vervelende opmerkingen en klachten over binnen. Om dit te voorkomen, zullen we mensen met een te fors postuur een andere taak moeten geven.”
Dit besluit werd vorig jaar al genomen volgens de notulen. Een oud-lid van de erewacht kon het niet verkroppen en deed nu zijn beklag via de Omroep. Hij stelt boos te zijn omdat hij een nieuwe taak heeft gekregen, in de catering. Dat is gewoon gemeen. “Je bent te dik, sorry ‘fors’, om in de erewacht te staan dus mag je nu de hele dag met je neus boven eten staan.”
Het leidt af…Dat is niet de bedoeling want het erepeloton moet respect uitstralen
Mocht je de notulen nog niet geloven dan laat de Vereniging Erepeloton Waalsdorp geen twijfel meer bestaan. Ze bevestigen aan de omroep dat het “niet mooi oogt” als er forse mensen in de erewacht staan. “Het leidt af”, aldus secretaris Wendy Boer. “Dat is niet de bedoeling want het erepeloton moet respect uitstralen”. De vereniging zou al langer klachten binnen krijgen, zowel uit het publiek als ook mensen die op tv kijken. Van de 80 leden worden er dertien gekozen voor het ‘A-team’ dat de ere wacht vormt. Ik zie dan natuurlijk B.A. en Murdock in de erewacht staan. Dat leidt ook behoorlijk af.
Maar toegegeven, ik snap wat ze zeggen. Mijn eerste reactie op mensen met overgewicht kan ook een oordeel zijn over het gewicht. Mijn politiek correcte training vertelt me dan meteen dat oordeel ver weg te stoppen en dat die reactie in eerste plaats mijn probleem is. Die gedachtengang tijdens een herdenking kan je zien als afleiding. Maar om ‘forse’ mensen dan maar te weren zodat ik me daaraan niet kan storen, of me moet storen om het feit dat ik me eraan stoor, dat lijkt me de verkeerde endlösung.
Vet sjemien?
Politiek correct zou natuurlijk zijn geweest om geen gehoor te geven aan dergelijke klachten. Misschien zelfs te reageren met de melding dat het hoogst ongepast is om mensen uit te sluiten op basis van hun uiterlijk op een dag die de gevolgen van onverdraagzaamheid herdenkt.
Ik moet hierbij aan mijn oma denken. Niet omdat ze fors is, noch omdat ze in een erewacht staat. Wel omdat ze niet zoveel heeft met politieke correctheid . Mijn oma is ook van de generatie die de oorlog overleefde. Ze vertelt er graag over en ik luister er graag naar. Ik weet niet of het die ervaring is, het opgroeien in andere tijden of de leeftijd zelf, maar mijn oma ‘zegt waar het op staat’. Dat is niet altijd even leuk, maar ‘zo is oma nu eenmaal’.
Ik zie dan ook een Vereniging Erepeloton voor me waar de zestigers nog junior genoemd worden. Mensen die nog nooit van de term fat shaming gehoord hebben. Misschien waren ze zich echt niet bewust van de huidige context waarin zo besluit geplaatst kan worden. ‘Wir haben es nicht gewusst’.
Maar dan denk ik aan die andere verhalen van mijn oma. Over de krengen bij het klaverjassen, over de ruzies met de Jordanezen die continu André Hazes willen draaien in de gemeenschappelijke ruimte. Geroddel, gekonkel, getreiter en gezeik. De middelbare school is er niets bij. Ik kan met het overleg van het bestuur over dit onderwerp dan ook wel een beetje voorstellen:
“Geen Henk in de erewacht dit jaar dus?”
“Nee, die kan nog wel een paar hongerwinters gebruiken”
