Naar aanleiding van het artikel “Je hebt gewoon geen aanleg”, stuurde Frank zijn persoonlijke verhaal in.
“Sorry, je hebt gewoon geen aanleg”
Vorig jaar schreef ik een artikel genaamd: “Sorry, je hebt gewoon geen aanleg voor spieren”. In dat artikel probeerde ik in te gaan op de verschillen in potentieel en realistische verwachtingen. Een beetje uit verzet tegen een industrie die je wilt laten geloven dat iedereen super droog én super gespierd kan zijn. Niet bepaald uit eigen ervaring hoewel ik me zoveel mogelijk heb proberen in te leven in de mensen voor wie het behalen van hun doelstellingen een stuk moeilijker gaat.
Gisteren kwam er een reactie op het artikel binnen van Frank, iemand die hier wel de nodige ervaring mee heeft. Omdat ik zijn verhaal, een persoonlijk perspectief, een zeer mooie aanvulling vond op het artikel heb ik hem gevraagd of wij het als artikel mochten delen.
“Onepack”
Ik ben een man van 50 die al meer dan 30 jaar aan bodybuilding doet. Als je het resultaat ziet schiet je spontaan in een lachstuip.
In die 30 jaar heb ik alles gelezen en geprobeerd op gebied van voeding en training.
Als ik de voedingsadviezen volg van “easygainers” dan word ik alleen maar moddervet. Tegen de tijd dat ik die extra kilo’s eraf had getraind, was ik weer terug bij af.
Mijn sixpack heb ik nog nooit mogen aanschouwen. Ik heb de beruchte maar ook erg goedgevormde “onepack” die ik maar niet kwijt raak.
Met een ongelofelijke inspanning krijg ik mijn vetpercentage net naar de 12% en dan moet ik echt het hele jaar door zeer clean eten. Als ik lager probeer te komen dat “klap ik in elkaar” en blijft er niets over van die paar kilootjes massa die ik er met moeite aan heb getraind.
Ik heb de kuiten van een meisje van 5. Ze zijn echter oersterk. De meeste grote jongens op mijn sportschool willen geen kuiten meer met me trainen omdat ze dan 5 dagen niet kunnen lopen.
Mijn benen zijn lang en slank. Hoe zwaar ik ook squat of legpress, ze willen gewoon niet dikker worden.
“Had me tig-jaar geleden gewoon de waarheid vertelt”
Train ik mijn bovenlichaam te zwaar dan loop ik geheid tegen een blessure aan. Echte overload trainingen zijn dus zelden aan mij besteed en mijn lichaam vindt oefeningen met rotatie sowieso al niet echt prettig (iets wat je wel nodig hebt om je spieren te blijven verrassen).
Kortom, na 30 jaar experimenteren met mezelf mag ik denk ik wel zeggen dat ik de genetische capaciteiten van een pakje boter heb ?
En weet je wat, ik zou wel willen dat iemand die er verstand van heeft me tig-jaar geleden gewoon de waarheid had verteld.
Een enkeling heeft de genetische capaciteiten om zo shredded te worden als Rich Caspari en er zijn er ook niet zoveel met de massabuilding genen van Lee Haney. Toch denken sommige mensen (en dan vooral degene die wel aanleg hebben) dat ze je motiveren door te zeggen dat je gewoon meer moet eten om te groeien of wat beter op je dieet moet letten om je sixpack te kunnen bewonderen.
Ik loop lang genoeg mee om ze eruit te vissen. Die mensen die keihard trainen en er eigenlijk alleen wat wisselgeld voor terug krijgen. Nee, het is niet eerlijk (maar dat is het leven ook niet..) het is gewoon de waarheid,
“Maar we kunnen er wel uithalen wat erin zit”
Beter om als Trainer te zeggen “sorry, je hebt echt geen aanleg, maar we kunnen er wel uithalen wat erin zit”, dan iemand compleet psychisch naar de klote te laten gaan omdat ze nooit ook maar een beetje in de buurt kunnen komen van hun droomfysiek.
Ik heb het geaccepteerd maar het was zeker geen makkelijke weg. Ik ben altijd blijven trainen simpelweg omdat ik me er lekker bij voel maar je zal mij niet snel in mijn zwembroek over het strand zien dartelen of voor de spiegel zien poseren. Ik trek meestal maar even een t-shirt aan, dan voel ik me prettiger.
Echter met mijn kleren aan is het een ander verhaal. Met mijn 1.90, slanke taille en (voor de meeste “normale” mensen) afgetrainde voorkomen zit een jeans of (maat) pak mij als gegoten. De Dames kijken nog steeds graag naar me.
Het is dan ook maar hoe je het bekijkt ?
Frank
