Nike heeft in haar grote vestiging in London plus size paspoppen geplaatst op de dames afdeling. Internet gaat los: “Dat past toch niet bij een sportief merk als Nike?”. Internet reageert: “Hou op met fastshaming”.
Here we go again.
Nike en de dikke paspop
Toen ik gisteravond het nieuws zag, bleef ik een beetje verward achter. Ik had zoveel vragen. Maar de belangrijkste waren:
- Waarom mogen we paspoppen wel fat shamen en dik noemen, maar plus size modellen niet?
- Waarom zou uitgerekend een sportmerk geen ‘curvy’ paspoppen in de winkel mogen plaatsen?
RTL Boulevard besprak het item. Omdat het over ‘plus size’ ging, kwam Ashley Graham natuurlijk weer voorbij. Het plus size model dat ooit onderwerp was van mijn meest bekritiseerde artikel in bijna tien jaar schrijven.
Fat shaming van paspoppen
Ik vroeg me in dat artikel af we modellen met overgewicht als voorbeeldfiguur moeten zien, net zoals dezelfde vraag al decennia gesteld wordt over te dunne modellen. Omdat ik snapte dat “dik” en “dun” subjectieve termen kunnen zijn, probeerde ik dit objectief te houden door aan de hand van BMI te spreken over de meer medische termen “overgewicht” en “obesitas”.
Leuk geprobeerd die nuance, maar het maakte niets uit. Als je een plus size model dik noemt, dan ben je gewoon een dick.
Maar daarom was ik gisteravond zo verbaasd over de harde kritiek die geuit wordt tegen Nike naar aanleiding van de plus size poppen. “Te dik, te vol en veel te curvy voor een sportmerk”.
Meegaan met de plus size trend
We krijgen bij RTL Boulevard een clip te zien waarin een nieuwslezers van CBS vertelt dat 42% van consumenten hun keuze voor de koop van kleding laat beïnvloeden door de maten van de paspop. Winkeliers zouden daarom steeds vaker paspoppen met een wespentaille vervangen door meer curvy paspoppen. Een meer realistische weergave van een groot deel van het cliënteel.
Ook Nike gaat nu dus mee in deze trend.
Zoals verwacht, wordt Nike hierom vanuit verschillende hoeken geprezen. “Dapper dat ze het schoonheidsideaal durven uit te dagen”.
“Geen plus size in fitness”
Maar om de een of andere reden zou volgens velen juist een sportmerk als Nike hier niet in mee moeten gaan. Dit zou vooral overgewicht promoten.
Tanya Gold schreef er eergisteren voor de Telegraph een artikel over met soortgelijke kritiek. Zo schreef ze onder andere dat ze het zag als een vorm van fat acceptance.
“The new Nike mannequin is not size 12, which is healthy, or even 16 – a hefty weight, yes, but not one to kill a woman. She is immense, gargantuan, vast. She heaves with fat. She is, in every measure, obese, and she is not readying herself for a run in her shiny Nike gear. She cannot run. She is, more likely, pre-diabetic and on her way to a hip replacement.”
Haar standpunt, was dezelfde als de mijne over de plus size modellen. Hoewel ik het nog als een vraag formuleerde: In hoeverre is het accepteren van overgewicht een vorm van opgeven? Ik denk bovendien graag dat ik iets subtieler was.
Geen fatshaming voor paspoppen
Maar net als ik destijds, kwam Tanya er al snel achter dat je met dergelijke standpunten keihard op lange tenen trapt. Inmiddels heeft ze dan ook de nodige kritische reacties ontvangen.
“‘She heaves with fat’ might be the most absolutely disgusting ‘analysis’ of something that should be celebrated. I’m a woman of that size and seeing mannequins like this make me feel encouraged. For too long has the gym floor, or any exercise space felt overwhelmingly intimidating for woman and men who aren’t a size fucking 12. How can you encourage women of any size to enjoy exercise, movement or even just enjoy the fucking clothes without representation. This article is utter bullshit.”
“Plus size doesn’t always = obese. Thin doesn’t always = healthy. One size does NOT fit all. And once again, clickbait has been mistaken for journalism.”
Dat had je natuurlijk kunnen verwachten. Als je een paspop met bepaalde afmetingen belachelijk maakt dan voelen mensen met een soortgelijk figuur zich natuurlijk ook aangesproken.
Overigens valt het me op dat nog niemand benoemd heeft dat termen als ‘overgewicht’ en ‘obesitas’ aan het BMI gekoppeld zijn. BMI is natuurlijk de uitkomst van de verhouding tussen gewicht en lengte. Gezien een ‘normale’ paspop minder dan 10kg kan wegen, is de kans groot dat, wat BMI betreft, de plus size paspop feitelijk ernstig ondervoed is.
Geen fat acceptance door curvy paspoppen
Hoewel ik dus wel enkele van de zorgen van Tanya herken, vond ik deze juist in dit geval onterecht.
Niet omdat ik inmiddels anders denk over de populariteit van plus size models. Er is mijns inziens, namelijk een belangrijk verschil tussen het plaatsen van een plus size paspop in je etalage en het op een voetstuk plaatsen van plus size modellen. Wat de angst voor ‘fat acceptance’ betreft.
Hoewel modellen van origine levende paspoppen zijn, is dit sinds de opkomst van super models natuurlijk verandert. Een paspop heeft geen volgers op Instagram (voor zover ik weet). Ashley Graham heeft 8,5 miljoen volgers.
Mensen zullen altijd in dit soort onderwerpen verschillen van mening. Een botsing van twee idealen: Het ene ideaal gaat er vanuit dat je jezelf altijd wilt verbeteren (‘best version of you’) het ander ideaal gaat er vanuit dat je jezelf accepteert zoals je bent. Mensen die bang zijn voor ‘fat acceptance’ zijn bang dat die acceptatie voorkomt dat je werkt aan jezelf. ‘Accepting a lesser version of you’. Mensen die vinden dat je jezelf moet kunnen accepteren zoals je bent, zijn bang dat reclames met dunne modellen tot depressies leiden. Voor hen zijn dergelijke reclames geen inspiratie, maar intimidatie.
Ik snap het spanningsveld dus. Ik denk echter dat een paspop tot minder spanning zou moeten leiden dan een model met miljoenen volgers. Moet je bij een paspop bang zijn dat het mensen zal aanmoedigen tot de acceptatie van overgewicht? Of is dit puur de acceptatie dat er nu eenmaal steeds meer mensen met overgewicht zijn? Mensen die in een winkel willen zien hoe kleding er op hun lichaam uit zal zien. Ik denk het laatste.
Waarom juist wel curvy paspoppen bij Nike
Tot slot, iets anders dat ik niet echt begreep in de kritiek op Nike. Namelijk het punt dat juist een sportmerk als Nike geen curvy paspoppen zou moeten gebruiken. “Hoe kan je als een sportmerk een ‘onsportief’ lichaam promoten?”
De meest terechte kritiek op mijn eigen artikel was dat ik een hoog gewicht niet automatisch aan onsportief moest koppelen. Die kritiek werd ook genoemd door mensen die boos waren op (het artikel van) Tanya. Hoewel sommige onderzoekers betwijfelen dat er zoiets als gezond overgewicht bestaat, kan ik individuele gevallen niet uitsluiten. Het valt echter moeilijk te ontkennen dat er een sterk verband is tussen overgewicht en problemen met de gezondheid. Iets dat ik heb geprobeerd aan te tonen in mijn betoog voor BMI als indicator van gezondheidsrisico’s.
Het gaat hier echter niet om het promoten van een ‘onsportief’ lichaam. Het gaat hier om het verkopen van sportieve kleding aan mensen die sportief willen zijn. Waarom zou je je alleen richten op mensen die al ‘sportief’ zijn?
Nike hoort goede, functionele, sportkleding te maken. Dan is het heel gek als je kritiek uit die vertaald kan worden als: “Nike is niet voor mensen met overgewicht”. Voor veel mensen lijkt het doel al onhaalbaar. Dan help je ze niet als je de weg naar dat doel onbegaanbaar maakt. Als je een wereld ziet van sportende mensen die allemaal al een slank lichaam hebben, dan kan het moeilijk zijn jezelf in die wereld te zien als je zwaarder bent.
Nike laat in haar vestiging in Londen een wereld zien waarin mensen met groter maatje ook sporten. Dus zeg ik tegen Nike: Just do it!
En toch trek ik nu mijn Nike’s uit. Ik heb het idee dat die niet gewaardeerd worden bij mijn opdracht als fotograaf bij Adidas vanmiddag.
