“Men’s Phsyique is bodybuilding light”. Het is slechts één van de manieren waarop sommige bodybuilders hun minachting voor de klasse uitspreken. Vanwaar deze minachting en in hoeverre is deze terecht?
Lopen een beach boy en een bodybuilder het strand op…
als een men’s physique deelnemer en een bodybuilder het strand oplopen dan zal de eerste waarschijnlijk meer telefoonnummers scoren terwijl de tweede vooral op de foto gevraagd wordt. Ook wanneer ze allebei dezelfde zwembroek dragen overigens.
Ik denk dat je daarmee kan samenvatten wat de publieke opinie is over een men’s physique shape vs een bodybuilder. De een is een ideaalbeeld de ander een attractie in een show.
Ik kan me voorstellen dat de aandacht die je als bodybuilder op die manier kunt krijgen, verslavend kan zijn. Tegelijkertijd zou ik me altijd afvragen in hoeverre die ‘show’ waarin ik de attractie ben, als een freak show wordt gezien. Vrouwen die met je op de foto willen zoals toeristen met een olifant op de foto willen. Mannen die met je op de foto willen alsof ze een held uit een oude jeugdserie ontmoeten. Iemand die een niveau laat zien dat ze nooit verwachten zelf te kunnen bereiken.
Het fysiek van de mannen in de men’s physique klasse roept heel andere reacties op. Vrouwen kijken eerder in bewondering dan in verbijstering. Mannen kijken en vergelijken eerder met hun eigen fysiek en vragen zich in veel gevallen af of ze zelf niet meer zouden moeten sporten. In plaats van openlijke waardering kan je van hen vaker afgunstige blikken verwachten.
Dat verklaart misschien ook wel wat van de wrok van sommige bodybuilders richting de men’s physique. Als een leeuw die in de gym de alfa is en niet snapt wat al die leeuwinnen toch in die kleine welpjes zien.
Maar ik loop vooruit op de zaken.
“Bodybuilding light”
De klasse men’s physique is sinds het ontstaan al onderwerp van minachting bij sommige bodybuilders. Zoals onlangs weer ter sprake kwam in Generation Iron 3. Ook dit deel is weer een aanrader (en te zien op Netflix). Ik waardeer de serie van documentaires vanwege de diversiteit in karakters en meningen die aan bod komen. Iets wat ik onlangs nog aangaf te missen in sommige Nederlandse documentaires over fitness en bodybuilding.
In G.I.3 kregen we onder andere C.T. Fletcher over de men’s physique klasse te horen. “Bodybuilding light” zo noemde hij het. Zulke uitspraken kan je vaker horen onder bodybuilders.
Daar zijn twee belangrijke redenen voor:
- Volgens de richtlijnen in de klasse dient een kleinere mate van spiermassa te worden nagestreefd
- De benen worden bedekt door een bermuda
Groter is niet meer beter
In de verschillende klassen genaamd “bodybuilding” geldt in principe dat meer spiermassa altijd beter is. Natuurlijk moet er een balans zijn. Die spiermassa moet evenwichtig verdeeld zijn en het vetpercentage moet laag genoeg zijn om die spieren goed te doen uitkomen.
Wanneer twee bodybuilders echter dezelfde balans en verhoudingen laten zien dan zal degene met de meeste spiermassa meestal winnen (los van poseren). Zolang ze maar voldoen aan eventuele vereisten van de klasse zoals een bepaald gewicht.
In de men’s physique klasse bestaat er echter zoiets als teveel spiermassa. Bovendien mogen deelnemers tijdens wedstrijden niet de spieren aanspannen met hiervoor ontworpen poses zoals bodybuilders. Dat creëert een soort natuurlijke tegenstelling binnen de oude filosofie van bodybuilding. Als ‘sprinters’ die niet te snel mogen rennen binnen een bepaalde klasse en moeten joggen in plaats van sprinten.
Dan is het geen sprinten meer. Is “groter is beter” niet een van de fundamentele kenmerken van bodybuilding? Moeten we men’s physique dan maar niet als bodybuilding zien? Dat is toch moeilijk gezien ze op hetzelfde podium staan en de weg daar naartoe zoveel overkomsten vertoont.
Kleiner is makkelijker
Iedere men’s physique deelnemer zal je vertellen dat de juiste afstemming van het dieet complex en uitdagend kan zijn. Feit blijft echter dat je voor meer spiermassa meer moet eten.
Top bodybuilders kunnen rond de 8.000 kcal of meer per dag eten om voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen om die enorme massa te stimuleren en onderhouden. Als je simpelweg drie keer zoveel moet eten dan kost dit ook meer tijd, moeite, geld en energie.
Bovendien is de weg naar het lichaam van een bodybuilder veel langer. Als je een groot gebouw wilt bouwen dan kost dit nu eenmaal meer materiaal en manuren.
Always skip leg day?
De andere vereiste is het dragen van een bermuda in plaats van de posing slip bij bodybuilding.
Om die posing slip in bodybuilding is genoeg te doen. Er zijn in elk geval genoeg mensen voor wie het moeten dragen van zo’n slip één belangrijk obstakel is om op het podium te stappen als bodybuilder. Maar die posing slip is bedoeld om zo min mogelijk van je harde werk aan billen en benen te verbergen. Precies het omgekeerde als het kledingstuk bij men’s physique.
De (boven)benen worden bij men’s physique niet beoordeeld en niet getoond. Dat kan natuurlijk haaks staat op één van bodybuildings belangrijkste credo’s:
Never skip leg day!
Dat de benen niet beoordeeld en getoond worden, betekent natuurlijk niet automatisch dat ze niet getraind worden. Voor mij persoonlijk zou de men’s physique klasse het meest haalbaar zijn. Niet omdat ik mijn benen niet train, maar omdat ze simpelweg minder reageren op de training dan de rest. Het feit dat de benen niet beoordeeld worden, kan er dus voor zorgen dat mensen die anders nooit het podium op zouden durven stappen wegens mindere benen, nu wel een poging wagen.
Geen aanleg of geen aandacht voor benen?
Aan de andere kant ken ik ook men’s physique deelnemers die vanwege de criteria de benen minder aandacht geven om de volle focus te plaatsen op het bovenlichaam.
In het geval van de mensen met de mindere genen voor benen kan ik me voorstellen dat bodybuilders zullen zeggen:”Pech gehad”. Of dat één van de vele cliché fitness quotes uit de hoge hoed getrokken wordt, die er allemaal op neerkomen dat je gewoon harder moet werken.
In het geval van de bewust verminderde focus op de benen kan ik me voorstellen dat bodybuilders dit zien als een blamage voor het oorspronkelijke ideaalbeeld van bodybuilding.
Er moet echter gezegd worden dat er ook veel men’s physique deelnemers zijn die de benen evenveel aandacht geven als andere spiergroepen en ook hetzelfde resultaat zien. Hun overall fysiek kan echter toch succesvoller blijken in de men’s physique klasse. Mannen die niet heel veel spiermassa dragen, maar wel een heel smalle taille hebben.
Men’s physique als opstapje naar bodybuilding?
Ik moet eerlijk toegeven dat ik deelnemers in een bodybuild klasse op het podium heb zien staan waarvan ik dacht :”Dapper!”
Zelf was ik er met een dergelijke shape niet gaan staan. Dat kan natuurlijk evenveel zeggen over mijn lafheid als over de shape van degene op het podium.
Het punt hier is dat we ‘bodybuilder’ koppelen aan ‘groot’. Dergelijke massa opbouwen is echter een proces van jaren en waarom zou je moeten wachten op het eindresultaat om je eerste ervaring op een podium op te doen?
Mannen in de men’s physique klasse doen geen bodybuild poses. Geen poses waarmee je feitelijk zegt:”Kijk hoe groot ik ben”. Dat past beter bij mannen die ook niet opvallend groot zijn, maar het van esthetiek moeten hebben.
Men’s physique de redding van bodybuilding?
Overigens denk ik dat veel bodybuilders, al dan niet stiekum, erg blij zijn met de komst van de men’s physique klasse. Net zoals de bikini fitness klasse bij de dames heeft deze klasse de sport bodybuilding een stuk toegankelijker gemaakt voor de massa. Niet alleen omdat deelnemers zichzelf sneller op een podium kunnen voorstellen, maar ook omdat het ideaalbeeld in de klasse meer overeenkomt met het ideaalbeeld van de massa.
Ik heb al vaker aandacht besteed aan het feit dat de massamonsters in bodybuilding steeds verder af komen te staan van wat de meeste mensen als mooi beschouwen. Daarin sta ik niet alleen. Arnold Schwarzenegger uitte dezelfde kritiek.
Daarmee komt het steeds verder af te staan van het oorspronkelijke doel van bodybuilding. Dat probleem is inherent aan een sport waarin ‘groter’ al decennia aan ‘beter’ wordt gekoppeld.
De men’s physique klasse voldoet misschien beter aan dat ideaalbeeld van de massa waarmee de sport van bodybuilding weer voorbeeldfiguren oplevert in plaats van stukjes spektakel.
“Er is geen Men’s physique”
Tot slot moet benadrukt worden dat er niet één men’s physique is. De criteria voor het ideale figuur in deze klasse kunnen veranderen afhankelijk van de organisatie, lokatie, het deelnemersveld en de individuele voorkeur van juryleden.
Op internationaal niveau zien we bijvoorbeeld dat heren en dames in de men’s physique en bikini fitness klasse veel meer spiermassa hebben dan op lokaal of nationaal niveau in Nederland. Meervoudig Mr. Olympia in de klasse men’s physique, Jeremy Buendia, zou bijvoorbeeld zeer succesvol kunnen zijn in bodybuild klassen op nationaal niveau.
De foto’s hier heb ik allen geschoten tijdens de William Bonac Classic eind vorig jaar. Een internationale competitie waar deelnemers hun pro-licentie konden behalen. Hoog niveau dus.
Ieder zijn ding
Ik snap de neerbuigende uitspraken van bodybuilders over de men’s physique klasse dus wel, maar meen ook dat diezelfde bodybuilders blij mogen zijn met de klasse. Vooral op lokaal niveau krijgen de bodybuilders nu ook een groter publiek in de zaal bij wedstrijden dankzij de populariteit van de ‘lichtere klasse’.
Hoe tof is het immers om een grote vis te zijn in een kleine vijver?
