Het is vandaag internationale ‘bikini dag’. Toch moet je het tegenwoordig vooral niet meer hebben over ‘bikini proof’.
Internationale bikini dag
Het is vandaag internationale bikini dag. De dag waarop we de uitvinding van de bikini vieren door Fransman Louis Reard in 1946.
De bikini werd vernoemd naar het Bikini Atoll, een eilandje waarop het Amerikaans leger atoomproeven verrichtte. Wat heeft dat met een bikini te maken? Toen Reard de bikini ontwikkelde, borduurde hij verder op het werk dat een concurrent vlak daarvoor had geïntroduceerd. Landgenoot Jacques Heim had een tweedelig badpak ontworpen dat hij “’s werelds kleinste badpak” noemde. Hij vernoemde het naar het ‘atoom’ omdat de stof zo klein was. Volgens de huidige maatstaf was die stof toen niet bepaald klein te noemen. Het onderstuk wist nog net de navel te bedekken.
Louis Reard dacht het beter te kunnen doen dan zijn landgenoot en ontwikkelde kort daarop de ‘string bikini’ bestaande uit vier driehoeken. Hij introduceerde deze vier dagen na de eerste test van een atoombom op het eilandje Bikini. Ook de bikini sloeg in als een bom en de kranten schreven er uitgebreid over. “De navel wordt niet bedekt. Stel je voor!” . “Een echte Bikini moet je door een trouwring kunnen trekken”, luide Reards slogun. Het nieuwe kledingstuk was zo gewaagd dat zijn gebruikelijke modellen het niet wilden dragen. Uiteindelijk wist hij hiervoor een naaktmodel bereid te vinden (die hiermee beloond zou worden met fanmail van duizenden mannen).
Op de naoorlogse Europese stranden werd het weinig verhullende kledingstuk al snel populair. De preutse Amerikanen hadden nog zo’n 20 jaar nodig om overstag te gaan.
Bikini proof
De bikini wordt geliefd en gehaat. Het kan hét kledingstuk zijn om te tonen wat moeder natuur je gegeven hebt. Of natuurlijk wat je in de sportschool en keuken bereikt hebt. Daarmee kan het ook voor velen een grote bron van ergernis en stress zijn. Die twee stukjes stof die vrijwel niets verhullen of corrigeren.
Misschien is het dan ook niet vreemd dat we een negatieve reactie ontvingen toen we een tijdje geleden een oud artikel deelden op Facebook. “Tien last minute tips om bikini-proof te worden”. Zo’n artikel dat je als fitness blog eigenlijk iedere lente moet schrijven of delen net als over de goede voornemens rond nieuwjaar. De kritiek was echter niet inhoudelijk. De tips die collega Mart gaf waren namelijk uitgaande van de basis van afvallen, aangevulde met een paar handige tips. Niet de gebruikelijke “Wordt ripped in tien dagen” dus. De kritiek betrof vooral het feit dat we in deze tijd nog een artikel durfde te delen met tips om bikini proof te worden.
Serieus? We zijn zo langzamerhand toch wel voorbij die ‘bikini proof’ nonsens? Every body is a bikini body.
Mijn instinctieve reactie was: “Let’s agree to disagree. Ieder zijn ding” Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen want dat zou tegen nog meer schenen schenen. Daarom deed ik eerst de ‘wat-zou-Oprah-zeggen-test’ en besloot daarop maar niets te zeggen. Ik snap bovendien ook wel waar de gedachte van deze lezeres vandaan kwam.
Bikini shaming
In 2016 maakte een bedrijf dat proteïneshakes verkoopt grootschalig reclame in het openbaar vervoer van Londen.
“Are you Beach Body Ready?” luidde de slogan met een foto van een model, in bikini natuurlijk. De reclame werd verboden door de Burgemeester van Londen na vele klachten en een heuse demonstratie. Hij wilden vrouwen, zoals zijn dochters, beschermen tegen dit soort beeldvorming waardoor ze zich zouden kunnen schamen voor hun eigen lichaam.
Omdat we niet alleen over fitness schrijven, maar ook de gezondheid in het algemeen, hebben we hier veel aandacht besteed aan de mogelijke gevolgen van fat shaming. Maar we blijven een fitness blog en we zien het verbannen van fat shaming soms eindigen in fit shaming. Soms ben ik bang dat we een beetje doorschieten. Zoals wanneer we ons eigen gewicht gaan onderschatten doordat we steeds vaker zwaardere lichaamstypen als voorbeeld krijgen voorgeschoteld.
Het is weer de oude discussie: Leg je de lat (te) hoog waardoor deze voor velen niet haalbaar is en tot stress, onzekerheid en ongeluk leidt? Of leg je de lat te laag waardoor iedere motivatie weg is om aan een gezond gewicht te werken? Je hoeft namelijk geen afgetraind swim suit model te zijn om tot afkeer te leiden. Ook een minder strak, maar gezond lichaam, kan mensen met overgewicht een onprettig gevoel gevel. Weer leg je dus de lat?
Ik snap dat zo’n reclame in een openbare ruimte mensen met een schoonheidsideaal confronteert waaraan ze mogelijk geen behoefte hebben. Maar als fitnessblog zou het vreemd zijn als we ons niet bezig hielden met een mooi figuur als doel. Ik zeg niet dat dit jouw doel moet zijn en probeer ook niet voor een ander in te vullen wat ‘een mooi figuur’ is. De paar honderdduizend mensen die maandelijks onze artikelen lezen, doen vermoeden dat een doel hebben voor je lichaam nog steeds heel normaal is.
Bikini fitness
Als fitness fotograaf echter ben ik er blij mee dat er nog steeds heel veel vrouwen zijn die er niets verkeerds in zien om bikini proof te willen zijn. Er zijn er zelfs ieder jaar meer die dit tot een sport verheffen en deelnemen aan bikini-fitness wedstrijden. Dat zijn pas krengen in de ogen van ieder zelf respecterende fat acceptant. Die vrouwen trainen en diëten zo zwaar dat ze op de wedstrijddag de lat zo hoog leggen dat deze zelfs voor henzelf op iedere andere dag te hoog zou liggen. Een onnatuurlijk laag vetpercentage en spiermassa die voor vorm op de juiste plaatsen zorgt. Nu onlangs is gebleken dat half volwassen Nederland overgewicht heeft kan je je voorstellen voor hoeveel onzekerheid deze dames zullen zorgen.
Als blogger moet ik dus rekening houden met de tere zielen en onzekere geesten. Als fitness fotograaf kan ik daar maling aan hebben. Deze zomer heb ik dan ook al meerdere shoots op het strand gedaan met modellen die allemaal bikini proof waren. Hoe durven ze?!
