De rechter heeft me gedwongen naar bijeenkomsten van Muscle dysmorphia Anonymus te gaan. Anderen hadden mij al geadviseerd naar de M.A. te gaan, maar ik zat nog in de ontkenningsfase.
Muscle dysmorphia Anonymus
Ik: “Hoi, ik ben Kenneth en ik ben een muscle dysmorphicus”
Groep: “Hoi Kenneth”
Ik:”Ik heb al 64 dagen geen proteïne-shake gedronken”
-Groep applaudisseert-
Ik: “Ik denk dat ik het wel ga redden. One rep at the time”
Verslaafd aan spiermassa
Ik ga inmiddels al twee maanden naar de bijeenkomsten van de M.A. Ik ben de rechter nog steeds dankbaar voor het ingrijpen in een leven dat verspild dreigde te worden. Dat zei ik natuurlijk niet tijdens de zitting:
“Een verslaving aan spiermassa, muscle dysmorphia? Ik weet niet waar u het over heeft edelachtbare”.
Dat er nog eiwitpoeder aan mijn snor plakte, hielp mijn zaak niet bepaald.
De eerste tekenen dat er iets mis was, verschenen zo’n tien jaar geleden. Mijn zuurverdiende centjes verdwenen iedere maand in de zak van de proteïne-dealer. Ik verloor mijn baan omdat ik m’n shakebeker kapot gooide op het hoofd van een collega toen die klaagde dat ik vier keer per dienst aan het eten was.
Het was niet de eerste keer dat ik agressief werd. Datzelfde jaar was ik de Basic-Fit uitgezet omdat ik irritante calesthenics-gasten met een barbell van het squatrek afsloeg omdat ze die een uur bezet hielden. “Ze fuckten m’n gains en doen alleen muscle-ups in het squatrek!!!”, schreeuwde ik nog tegen het personeel dat de politie had ingeschakeld om me te verwijderen uit de sportschool.
Thuis ging het niet veel beter. Mijn vrouw heeft me drie jaar geleden verlaten. Ze kon de nachtelijke proteïne-scheten niet meer verdragen. Nu date ze een crossfitter. Alleen maar om mij te pesten.
12 reps program
Sinds ik het ’12 reps programma’ van de MA volg, gaat het stukken beter.
- Ik heb geleerd te accepteren dat ik een probleem heb
- Dagelijks herhaal ik 100 keer het mantra “Er is meer dan spiermassa, om mani padme hum“
- Ik kijk niet meer iedere uur in de spiegel om te checken of m’n gains niet verdwenen zijn
- Ik slaap niet meer in sportschool
- Ik gooi niet meer ieder willekeurig wit poeder in m’n beker in de hoop dat het proteïne is
- Tegenwoordig kan ik al tien hele zinnen uitspreken zonder dat een van de volgende woorden daarin voorkomt: shape, gains, ripped, trainen, yeah buddy, spiermassa, vetpercentage, broccoli, whey.
- Als ik ‘sportschool-muziek’ in de auto hoor, maak ik niet direct een handbrake-turn op de snelweg om richting de gym te gaan. Die Pavlov-reactie op dancemuziek heeft me in het verleden 3 auto’s, 2 ziekenhuisopnames en heel veel gains gekost.
- Over Pavlov-reacties gesproken: ik trek niet meer automatisch m’n t-shirt op om m’n abs te tonen zodra iemand het woord “droog” zegt.
- Ik probeer niet meer m’n gewichtshef-riem door de lusjes van m’n spijkerbroek te krijgen.
- Maandag noem ik tegenwoordig weer maandag in plaats van “borst-biceps-dag”
- Dippen doe ik nu net zo vaak met nacho’s als met een dippingbelt
- Bij ‘macro’s’ denk ik weer aan goedkoop inslaan bij de groothandel
Het was een lange weg en nog steeds mijdt ik sportscholen als de pest uit angst weer terug te vallen in mijn oude, slechte gewoonten. Het is me gelukt de pre-workouts te vervangen door cocktails en de proteïne door cocaïne. Ik heb dus weer een normaal sociaal leven. Nooit meer zal ik de fout maken m’n hele leven te richten op iets triviaals als fitness en een goed lijf.
Bedankt M.A.!!
