Als suiker net zo verslavend is als bepaalde drugs of nicotine, kan je dan afkicken met behulp van dezelfde medicatie? “Ja”, zeggen Australische onderzoekers. Juichen ze te vroeg?
Suikerverslaving behandelen als nicotine verslaving
Onderzoekers van de Queensland University of Technology zeggen op basis van hun onderzoek dat medicatie die gebruikt wordt om een rookverslaving te bestrijden gebruikt kan worden om van een suikerverslaving af te komen. In ratten althans. Ze publiceerden hun gegevens in het wetenschappelijke blad PLOS ONE[1].
Het onderzoek werd vorig jaar april al gepubliceerd, maar ik wilde het toch nog even onder de aandacht brengen.
“Excess sugar consumption has been proven to contribute directly to weight gain. It has also been shown to repeatedly elevate dopamine levels which control the brain’s reward and pleasure centres in a way that is similar to many drugs of abuse including tobacco, cocaine and morphine.
Masroor Shariff, Queensland University of Technology
Shariff verwijst naar de wijze waarop suiker dopamine-niveau’s in het hoofd verhoogt, wat een belangrijk onderdeel is van het beloningssysteem. Naarmate consumptie echter wordt verhoogd, neemt de stijging van dopamine steeds minder toe waardoor je meer nodig hebt voor dezelfde ervaring. Net zoals bij drank- en drugsverslavingen.
Ze testten diverse medicijnen tegen verslavingen en hun effect op de suikerconsumptie van ratten.
Voor het eerste deel van hun onderzoek gebruikten ze een groep ratten die varenicline (tegen tabaksverslaving) kregen toegediend gedurende 12 weken. Ze kregen toegang tot twee drinkflessen, één met water en een ander met een 5% suiker oplossing. Ze konden dus zelf kiezen wat ze dronken en de flessen werden afwisselend links of rechts van elkaar geplaatst.
Hiernaast zie je de resultaten. Boven de resultaten na 4 en 8 weken wat betreft suikerinname. Onder het effect op inname van de zoetstof sacharine na 4 weken.
Vergelijkbare effecten waren het resultaat als andere “anti-verlavings-medicijnen” werden toegediend zoals mecamylamine en cytisine.
“Cold Turkey”?
“Gewoon afkicken” van suiker zou volgens de onderzoekers moeilijk zijn vanwege de verstoorde dopamine-niveau’s.
“Like other drugs of abuse, withdrawal from chronic sucrose exposure can result in an imbalance in dopamine levels and be as difficult as going ‘cold turkey’ from them,”
“De zoetekauw behandelen als verslaafde” klonken de tweets vorig jaar toen het artikel verscheen. En als je het persbericht over het onderzoek leest, dan is dat ook logisch. Als je echter de moeite neemt het onderzoek zelf te bestuderen dan zie je iets vreemds. Een zinsnede die om één of andere reden het hele onderzoek, of op zijn minst de implicaties daarvan, ter discussie stelt:
Furthermore, in contrast to the effect of varenicline on sucrose and saccharin consumption in short-term (4 weeks) sucrose-consuming animals on the intermittent-access protocol, varenicline did not decrease sucrose consumption in animals on continuous-access to sucrose short-term (4 weeks) (Data not shown)
Wacht even, wat? Blijkbaar kregen de ratten bij het testen van varenicline volgens twee verschillende methoden toegang tot het suikerwater. Afwisselend om de 24 uur (1 dag suiker water en water beschikbaar volgende dag alleen water) en continu. Alle mooie resultaten die genoemd en getoond worden middels de grafieken tonen de resultaten van het afwisselend toegang hebben tot suiker water. Als de ratten continu toegang hadden tot suikerwater (zoals mensen ook iedere dag toegang hebben tot suikers) dan bleef het resultaat uit! Vervolgens werd bij de andere medicijnen alleen getest met afwisselend toegang bieden tot suiker. Ja, dat je onderzoek er wat interessanter uitziet als je deze data niet toont, snap ik.
De verklaring die voor deze onderzoeksopzet wordt gegeven, volg ik niet. Ook begrijp ik niet dat dit terloops gemeld wordt en niet in de discussie onderin het onderzoek opnieuw naar voren wordt gebracht. Vooral omdat mensen normaliter dagelijks toegang hebben tot suikers leek dit mij relevant.
Al met al reden om vragen te stellen over de directe waarde van dit onderzoek. Desalniettemin, is dit wederom een stap in wat meer begrip voor de moeite die sommigen hebben hun eetgedrag onder controle te hebben. Dat juich ik natuurlijk toe.
Referenties
- Masroor Shariff, Maryka Quik, Joan Holgate, Michael Morgan, Omkar L. Patkar, Vincent Tam, Arnauld Belmer, Selena E. Bartlett. Neuronal Nicotinic Acetylcholine Receptor Modulators Reduce Sugar Intake. PLOS ONE, 2016; 11 (3): e0150270 DOI: 10.1371/journal.pone.0150270
- Paul M. Klenowski, Masroor R. Shariff, Arnauld Belmer, Matthew J. Fogarty, Erica W. H. Mu, Mark C. Bellingham, Selena E. Bartlett. Prolonged Consumption of Sucrose in a Binge-Like Manner, Alters the Morphology of Medium Spiny Neurons in the Nucleus Accumbens Shell. Frontiers in Behavioral Neuroscience, 2016; 10 DOI: 10.3389/fnbeh.2016.00054
