“Dikke mensen zijn lui”. Om haar stelling te bewijzen, kwam Katie Hopkins zo’n 40 kilo aan om het vervolgens weer kwijt te raken. Ik heb mezelf op zitten vreten.
‘De grootste bitch van Brittannië’
Columniste Katie Hopkins droeg naar eigen zeggen lange tijd het label Biggest bitch in Britain. Je kunt haar zien als een anti-moraalridder. Als er ergens een politiek correct heilig huisje staat, dan staat Katie klaar met haar bulldozer. “Mensen moeten niet zo doorschieten met gevoeligheden”, is haar motto.
Zelf ben ik blijkbaar ook een beetje overgevoelig en een beetje doorgeschoten. Het lukte me niet om in minder dan 900 woorden te beschrijven hoezeer ik het oneens ben met Katie op één specifiek punt.
“Dikke mensen zijn lui”
Katie heeft er een talent voor mensen in het harnas te jagen. “Iedereen is boos op mij”.
Mensen met overgewicht zijn slechts één voorbeeld. Katie maakt fat shaming weer helemaal in . “Plus size is slechts een eufemisme voor vet en wie wilt er nou vet zijn?” .
Jensen laat een veelzeggende scene zien. Een vrouw met overgewicht voelt zich beledigd door Katie en dreigt de politie te bellen om aangifte te doen. Katie vraagt vervolgens:”Moet ik de telefoon aangeven? Het kost waarschijnlijk teveel moeite daar naartoe te lopen.” Katie is in vorm en vraagt vervolgens:”Zal ik het nummer intoetsen? Dat lukt vast niet met je dikke vingers”. Katie was vroeger vast super populair op het schoolplein. Ik zie haar al lopen met haar twee vriendinnetjes, op zoek naar een nieuw slachtoffer.
Maar terug naar Jensen: “Dikke mensen zijn lui. Dunne mensen hebben geen geluk…”
Katie wordt even afgeleid door een ‘fatty boom boom’ (haha, lachuh) in het publiek. Het punt dat ze probeerde te maken, is dat mensen met overgewicht dit alleen zichzelf te verwijten hebben.
Eigen schuld, dikke pens
Luiheid is blijkbaar een epidemie gezien de jaarlijkse stijging van het aantal mensen met overgewicht in zowel Groot-Brittannië als Nederland.
Ik schrijf nu bijna tien jaar over voeding en training, overgewicht en afvallen. Na honderden artikelen geschreven te hebben en nog meer onderzoeken beschreven te hebben, ben ik steeds meer overtuigd van het tegenovergestelde: Genetische eigenschappen zijn voor het grootste deel verantwoordelijk voor je gewicht, waarbij een obesogene omgeving een steeds grotere risicofactor vormt. Je metabolisme, je eetlust en voorliefde voor bepaalde voeding zijn voor het grootste deel afhankelijk van aangeboren factoren. Zelfs zaken als zelfcontrole en discipline, waar sommigen zo trots op kunnen zijn, blijken deels aangeboren.
Het verandert niets aan de oplossing voor overgewicht: Je moet minder eten dan je wilt en meer bewegen. ‘Minder’ en ‘meer’ zijn echter zeer relatief in dit kader. Grappig genoeg zijn termen als ‘context’ en ‘complex’ vaak taboe bij degenen die het hardst roepen dat ze beperkt worden in hun vrijheid van meningsuiting. Vaak zijn het de mensen die alles graag zwart-wit zien en eenvoud schetsen waar geen eenvoud is.
Dunne mazzelaar
Beste Katie, als ‘dun mens’ kan ik zeggen: Ik heb wel geluk! Het zou makkelijk voor mij zijn om, als 42-jarige, te pochen over mijn inzet en toewijding, te strooien met fitness quotes wanneer ik weer eens een selfie plaats van m’n sixpack. “Als ik het kan dan kan jij het ook! Koop nu mijn trainings- en voedingsschema en kweek een sixpack in 20 weken. Kortingscode: ifkennycanyoucan“.
Nog misselijker dan het ophemelen van mijn fantastische discipline zou het onderuit halen zijn van anderen die zogenaamd ongemotiveerd, zwak en lui zijn. De waarheid is namelijk dat ik dit artikel begon met een grote zak marshmallows die inmiddels leeg is en nu mijn ogen richt op een gezinszak M&M’s.
Als ik eet wat ik wil eten dan heb ik een wasbordje. Dat heeft niets, maar dan ook niets te maken met mijn persoonlijke inzet. Aankomen in gewicht betekent voor mij dat ik structureel meer moet eten dan ik wil eten. Wanneer ik daarmee stop dan val ik automatisch weer terug naar mijn eigen gewicht.
De omgekeerde jojo
Dat geldt ook voor Katie. Zij deed moeite om aan te komen in gewicht door meer te eten dan ze gewend is. Zij deed het echter om op haar topgewicht tegen mensen met overgewicht te kunnen zeggen:”Let maar eens op hoe makkelijk afvallen is”. Vervolgens hoefde ze alleen haar normale eetpatroon weer op te pakken en voila! Haar bewijs dat mensen met overgewicht gewoon lui zijn. “Zo moeilijk is het niet”.
Het bekende jojo effect werkt ook omgekeerd. Sterker nog, dan heb je niet eens een touwtje nodig om zonder moeite terug te komen op je startpunt. Het bewijst natuurlijk helemaal niets dat je makkelijk gewicht kwijt raakt als je eerst moeite hebt gedaan om 50 procent bovenop je normale gewicht te plakken.
Misschien dat Katie haar ‘onderzoek’ verrichte als rechtvaardiging voor haar gedrag. Het is voor je eigen geweten immers makkelijker te kwetsen met ‘feiten’ dan met onwaarheden. Laat het nou echter een Britse dichter zijn die zei:
A truth that’s told with bad intent beats all the lies you can invent
William Blake
Vrijheid of beledigen
Katie vind het erg dat mensen in Groot-Brittannië zich eerst afvragen of ze iets wel mogen zeggen voordat ze hun mond open doen. ‘We passen zelfcensuur toe’.
Maar dat doet iedereen toch? Welke ouder leert zijn kind niet dat het verstandig is als gedachten eerst gefilterd worden voordat ze uitgesproken worden? Dat is gewoon een van de meest basale sociale vaardigheden. In eerste instantie niet eens om rekening te houden met een ander, maar puur uit zelfbehoud; bedenken wat de mogelijke persoonlijke gevolgen zijn van je uitspraken voordat je ze doet. Of je het eens bent met die mogelijke gevolgen, dat is iets heel anders.
Je kunt eeuwige discussies voeren over waar vrijheid van meningsuiting eindigt en belediging begint. Maar waar jij persoonlijk ook vindt dat die grens ligt, zo’n filter blijft noodzakelijk.
Ricky Gervais is een comedian die bekend staat om uitspraken die sommigen als grof, hard of beledigend ervaren. Zelf zegt hij daarover dat hij niet simpelweg roept wat in hem opkomt. Hij bedenkt van tevoren precies welke reactie hij kan verwachten en of dat het effect is dat hij wilt bereiken.
Fat shaming
Katie vindt het belangrijk dat je mensen met overgewicht ‘vet’ en ‘lui’ kunt noemen. Ik vraag me af wat het effect is dat ze wilt bereiken, wie daar beter van moet worden.
Fat shaming blijkt namelijk niet bepaald een effectieve methode om mensen te motiveren tot gewichtsverlies. Als Katie dus iemand ‘vet’ en ‘lui’ noemt dan vraag ik me af wat ze daarmee probeert te bereiken. Is ze in de veronderstelling dat die persoon nu meer moeite zal doen om af te vallen?
Uit de opzet van haar ‘onderzoek’ en daaraan gekoppelde logica blijkt dat ze geen idee heeft van het grote aantal factoren dat meespeelt bij overgewicht en afvallen. Ik denk niet dat ze ooit van homeostase heeft gehoord. Misschien denkt ze dus echt dat ze iemand zo helpt. Misschien komt het echt uit het goede hard van de grootste bitch van Brittannië.
Erg waarschijnlijk acht ik dat niet. Ze geeft toe dat ze de shock factor belangrijk vindt. Ik ga er eerder vanuit dat ze houdt van de aandacht die het genereert. En natuurlijk van de adoratie van mensen die ook zo graag mensen met overgewicht in het gezicht ‘vet’ en ‘lui’ zouden willen noemen.
