Homoseksualiteit in bodybuilding: Stereotypen met betrekking tot homo’s die vaker fitnessen ontkracht en heteroseksuele bodybuilders die zich laten betalen voor homoseksuele diensten.
Homoseksualiteit in bodybuilding
Bodybuilding en homoseksualiteit vormen een rare dualiteit. Enerzijds is bodybuilding het toppunt van mannelijkheid en macho gedrag gedreven door testosteron. Anderzijds zien we volledig geschoren mannen geolied en in tanga’s op een podium staan of poserend voor foto’s die waarschijnlijk niet zouden misstaan in en op homo-erotisch magazines en websites.
In dit artikel ga ik niet in op het vermeende aantal homoseksuelen in bodybuilding omdat ik dat eerlijk gezegd totaal niet interessant vind. Ze zijn er, punt. Dat lijkt me nogal logisch gezien je er statistisch vanuit mag gaan dat er homo’s zijn in iedere sport die door meer dan 25 mensen gedaan wordt. Dat is wanneer je uitgaat van de 4% mannen die vanaf hun pubertijd altijd “exclusief homo” zijn geweest en dus nooit op vrouwen zijn gevallen (sinds hun pubertijd). Kijk je naar het percentage mannen dat slechts voor een periode “exclusief homo” was, dan ligt dat percentage al tussen de 8-10 procent. Kijk je naar het aantal mannen dat ooit “een homoseksuele ervaring heeft gehad die leidde tot een orgasme” dan ligt dit blijkbaar zelfs op 37%. Althans in 1948 toen dit onderzoek verricht werd [1].
Om met dit soort cijfers te beweren dat er geen homo’s in bodybuilding zijn, moet je nog achterlijker zijn dan René van der Gijp toen hij zei dat er één of twee homo’s zijn in voetbal. Over homofobie gesproken: Het feit dat ik vaker heb geroepen:”De metroman is dood, lang leve de macho”, betekent niet dat ik homofoob ben. Ik ben metrofoob en heb eerder moeite met hetero’s die sjaaltjes dragen in de zomer en shoppen met een vrouw echt leuk vinden dan een homostel dat hand in hand over straat loopt. Die laatste hebben op mij namelijk geen invloed terwijl die zogenaamde metro’s ervoor zorgden dat je je als man er niet meer op kon beroepen dat je als man nu eenmaal een hekel hebt aan shoppen en niet geïnteresseerd bent in mode.
Maar goed, dat was even off-topic.
Mike Mentzer over homosexualiteit
In zijn laatste interview d.d. 10-01-2001 voor zijn overlijden vijf maanden later, zei Mike Mentzer hier het volgende over [1]:
And it’s also true that there’s a lot of homosexual hustling going on. It’s been going on since the inception of bodybuilding in the early part of the century*. It appears that there’s a faction of homosexuals who find bodybuilders irresistible and are willing to pay them considerable sums of money for sexual favors. I know a number of bodybuilders who have done this, too, but for obvious reasons I’m not going to reveal ther names.
Mike Mentzer
*20e eeuw
“Homo’s zorgen beter voor hun uiterlijk en gaan vaker naar de sportschool”
Het is een stereotype beeld dat homo’s zichzelf beter verzorgen en ook vaker naar de sportschool gaan dan hetero’s. Ik kan me voorstellen dat de jaarlijkse Gay Pride dit stereotype beeld alleen maar versterkt. Het is een feit dat hetero’s en homo’s een verschillend ideaal zelfbeeld hebben voor het eigen lichaam. Dit hoeft echter niet te betekenen dat homo’s relatief vaker naar de sportschool gaan. Dit blijkt namelijk ook niet het geval.
Uit onderzoek blijkt dat er verschillen zijn in het ideale (eigen) lichaamstype zoals ervaren door hetero’s en homo’s en dat dit leidt tot andere doelstellingen [2]. Over het algemeen genomen blijkt dat hetero’s hun eigen aantrekkelijkheid vooral waarderen aan de hand van hun gespierdheid [3]. Dit zou te maken hebben met de associatie met mannelijkheid en status [4,5]. Je weet wel, die evolutionaire drang om aan het “wijfie” te tonen dat jij haar kan beschermen tegen andere holbewoners en sabeltandtijgers en shit [6]. Over de invloed hierbij van de media en het relatief te gespierde ideaalbeeld dat zij schetsen van de man (ten opzichte van dat van de vrouw) heb ik al eens uitgebreid geschreven.
Voor homo’s blijkt slank zijn echter een belangrijker aspect. Dit blijkt onder andere uit het feit dat wanneer er concurrentie is voor een gewilde partner, homo’s eerder minder zullen gaan eten om af te vallen dan hetero’s [7]. Vraag je hetero’s en homo’s om uit getekende figuren hun ideale type aan te wijzen dan kiezen homo’s voor aanzienlijk slankere figuren dan hetero’s [8]. In het verlengde hiervan blijken homo’s zich in eerste instantie zorgen te maken over hun gewicht en zijn ze banger om dik te worden [9,10] en pas in tweede instantie over gespierdheid. Bovendien blijken homo’s gevoeliger te zijn voor sociale druk om af te vallen dan hetero’s [11]. Over het algemeen blijkt dat homoseksuele mannen vaker ontevreden zijn over hun uiterlijk dan hetero’s [12].
Ik heb al vaker geschreven over Body Dismorphic Disorder, een stoornis in de manier waarop je je eigen lichaam beschouwt. Hieruit vloeien eetstoornissen voort zoals annorexia omdat iemand zichzelf altijd te dik vind. Een andere vorm is Muscle Dysmorphia waarbij je jezelf nooit gespierd genoeg vind. Homosexuele mannen blijken vaker last te hebben van “een vertekend beeld van het belang een ideaal lichaam te hebben” [12].
Hierdoor zou je kunnen denken dat homoseksuele mannen vaker naar de sportschool gaan, maar dat blijkt niet het geval [12]. Althans bij homo’s uit het westen van de V.S. die deelnamen aan het onderzoek hiernaar. De verklaring past bij het gegeven dat slank zijn belangrijker wordt gevonden. De oplossing dan ook wordt in grotere mate in de keuken gezocht dan in de sportschool.
Contrary to hypotheses, however, gay and straight men did not differ in the degree to which they exercised or felt guilty about missing a workout… given the higher incidence of body dissatisfaction and concerns for muscularity and thinness, it is curious that gay men did not report more compulsive exercise patterns. The most likely explanation may be that at the outpatient, sub-clinical level gay men are simply more likely than straight men to address their physique dissatisfaction through restrictive dieting, rather than through engaging in compulsive exercise.
P.L. Kaminski, University of North Texas
Het stereotype beeld klopt dus slechts deels. Homo’s maken zich over het algemeen wel meer zorgen om hun uiterlijk, maar gaan niet vaker naar de sportschool dan hetero’s.
“Gay 4 Pay”,”Homosexual hustling”
Dan iets heel anders.
Ik noemde al de tegenstelling van de über-macho uitstraling van het fysiek van pro-bodybuilders enerzijds en het feit dat ze in niet al te mannelijke posing slips op het podium staan bruin en glimmend door de tanning. Helaas kan je niet meer zoals in de tijd van Arnold gewoon in een zwembroek op een podium staan. “De bilspieren moeten immers goed te zien zijn”. Ook voor de tanning valt vanuit competitief oogpunt goed uit te leggen waarom het nodig is. Iedereen wil immers dat zijn spieren zo goed mogelijk benadrukt worden en een donkere, glimmende huid helpt daarbij.
Dat dit gay oogt, zegt niets over de geaardheid van de bodybuilders op het podium. Sterker nog, voor velen kan het een reden zijn geweest om te twijfelen aan deelname aan een wedstrijd. Voor mij persoonlijk is het één van de redenen geweest om nooit wedstrijden te doen. Roelly Winklaar, Nederlands best presterende bodybuilder op het moment, vertelde in de documentaire Generation Iron ook dat hij aanvankelijk dacht: “No way!” bij de gedachte om zo op een podium te staan. Velen zetten zich hier echter over heen met de gedachte dat dit nu eenmaal een noodzakelijk kwaad is om succesvol te zijn in bodybuilding.
Bodybuilders die zichzelf promoten via social media krijgen echter geregeld reacties van homoseksuele mannen met verzoeken om tegen betaling op bepaalde manieren te posen. Hoe onschuldig de poses zelf ook moge zijn, het feit dat dit gedaan wordt op verzoek van iemand die hiermee zijn homoseksuele lusten wilt bevredigen, maakt dat dit valt onder de noemer “gay 4 pay”.
Het bekendste voorbeeld is waarschijnlijk Kai Greene waarover ik al eens eerder schreef dat velen denken dat hij nooit Mr. Olympia zal worden omdat hij ooit op dit soort verzoeken in ging om brood op de tafel te kunnen brengen. Hiermee zou hij niet de juiste “posterboy” zijn voor bodybuilding. Gezien zijn enorme populariteit lijkt dit echter weinig mensen te schelen. Hij is bovendien zeker niet de enige. De kansen om met professional bodybuilding een goed salaris te verdienen én je pensioen zijn nog kleiner dan die om dat als pro voetballer te doen. Tegelijkertijd kost het echter meer tijd én geld om als bodybuilder ook maar in de buurt van dat niveau te komen.
Als iemand je dan aanbiedt om te betalen voor wat je normaal ook al op een podium doet, is de drempel erg laag. Je doet zelf niets homoseksueels als iemand met een muscle-fetish toevallig klaarkomt bij het zien van jouw spieren. Als er vervolgens echter steeds meer en meer erotisch getinte verzoeken komen, kan het geld dat hier tegenover staat voor sommigen verleidelijk genoeg zijn om bepaalde principes te laten varen.
Fout? Maakt dat je een homo, of zoals ze in Jamaica zouden zeggen een “batty-bodybuilder”? Dat hangt natuurlijk af van je definitie van een homo en de diensten waartoe ze zich laten verleiden.
Hoe dan ook. Ik zou niet willen dat wanneer ik een succesvolle carrière heb als bodybuilder (zoals Kai inmiddels heeft) ik steeds geconfronteerd zou worden met dit soort foto’s uit het verleden en vraagtekens over je seksuele geaardheid. Daar staat echter tegenover dat dit soort dingen blijkbaar nodig was om financieel het hoofd boven water te houden tot de top bereikt is.
Waarom zouden vrouwen het wel mogen en mannen niet?
Als het om internetporno gaat, zijn mannen nu eenmaal groot-afnemer vergeleken met vrouwen, hetero’s en homo’s. Vrouwen in de fitness-industrie weten hier inmiddels goed van te profiteren al zullen ze daarmee niet stellen dat ze in de sexindustrie actief zijn. Denk aan vrouwen als Jenny Selter (“instagram’s beroemdste billen”) en Paige Hathaway. Beide dames hebben miljoenen volgers op Instagram en Facebook, maar niet doordat ze in de top 5 staan van vrouwen die deelnemen aan fitness of bikiniwedstrijden. Ze zijn zo populair omdat ze veel foto’s van zichzelf online plaatsen. Foto’s waarvan zij stellen dat ze blij zijn hiermee andere vrouwen te motiveren, maar die in praktijk vooral bewondert worden door mannen. Dat menig man’s hand actiever wordt door het zien van hun foto’s maakt hen echter geen “sex-model”, evenmin als dat een bodybuilder homo is omdat een man zich aftrekt op zijn beelden.
Het grote verschil tussen beiden is dat deze vrouwen zo’n grote aanhang hebben dat ze op verder gaande verzoeken niet in hoeven te gaan om geld te verdienen aan hun uiterlijk, waar voor de mannen die geen sponsorshipdeal hebben dit anders kan liggen. Hetzelfde zien we bij vrouwelijke bodybuilders die zich door mannen laten betalen voor “muscle worship”. Omdat veel minder mannen hierop vallen, “moeten” zij over het algemeen verdergaan dan de bikini-modellen om te verdienen aan hun uiterlijk. Dit laatste bracht Louis Theroux in één van zijn documentaires goed in beeld.
In een eerder artikel schreef ik over het feit dat mannen bij het ideaalbeeld van de man zoals beleefd door vrouwen vaak een te gespierd uiterlijk in gedachten hebben. Met andere woorden : Als ze zo gespierd zouden zijn als ze zouden willen zijn dan zouden de meeste vrouwen dit niet mooi vinden. Voor homoseksuele mannen ligt dat dus mogelijk anders. Hoewel de nadruk over het algemeen ligt bij slank zijn, is het goed mogelijk dat zij een bepaalde mate van spiermassa nog mooi vinden waar een vrouw het al als te gespierd zou zien. Het zijn en blijven zelf immers ook mannen.
Referenties
- Ironmanmagazine.com/mike-mentzers-last-interview/
- Kinsey, A., Pomeroy, W., and Martin, C. (1948). Sexual Behavior in the Human Male. Philadelphia: W.B. Saunders.
- April R. Smith, M.S., Sean E. Hawkeswood, B.S., […], and Thomas E. Joiner, Ph.D..Muscularity versus Leanness: An Examination of Body Ideals and Predictors of Disordered Eating in Heterosexual and Gay College Students.Body Image. Jun 2011;8(3):232-236
- Bordo S. The male body: A new look at men in public and in private. Farrar, Straus, and Giroux; New York, NY: 1999.
- Kimmel SB, Mahalik JR. Measuring masculine body ideal distress: Development of a measure. International Journal of Men’s Health. 2004;3:1–10.
- McCreary DR, Sasse DK. An exploration of the drive for muscularity in adolescent boys and girls. Journal of American College Health. 2000;48:297–304.
- Buss, D. M. (1998). Sexual strategies theory: Historical origins and current status. Journal of Sex Research, 35, 19–31.
- Li NP, Smith AS, Griskevicius V, Cason MJ, Bryan A. Intrasexual competition and eating restriction in heterosexual and homosexual individuals. Evolution and Human Behavior. 2010;31:365–372.
- Williamson I, Hartley P. British research into the increased vulnerability of young gay men to eating disturbance and body dissatisfaction. European Eating Disorders Review. 1998;6:160–170.
- Strong SM, Williamson DA, Netemeyer RG, Greer JH. Eating disorder symptoms and concerns differ as a function of gender and sexual orientation. Journal of Social and Clinical Psychology. 2001;19:240–255.
- Yelland C, Tiggemann M. Muscularity and the gay ideal: Body dissatisfaction and disordered eating in homosexual men. Eating Behavior. 2003;4:107–116.
- Cohane GH, Pope HG. Body image in boys: A review of the literature. International Journal of Eating Disorders. 2001;29:373–379.
- Kaminski PL, Chapman BP, Haynes SD, Own L. Body image, eating behaviors, and attitudes toward exercise among gay and straight men. Eat Behav. 2005
Jun;6(3):179-87. Epub 2004 Dec 13. PubMed PMID: 15854864.
