Ieder jaar wordt Joe Weiders Fitness & Performance weekend georganiseerd. Dit evenement is door de jaren heen gegroeid tot een gala van diverse vecht- en krachtsporten. Het hoofdevenement is echter hetgeen waarmee het Olympia Weekend ooit begon: Een bodybuildwedstrijd. Niet zo maar een bodybuild-wedstrijd, maar de meest prestigieuze bodybuild-wedstrijd ter wereld.
De Mr. Olympia
Het winnen van de Mr. Olympia is voor een (professioneel) bodybuilder het hoogst haalbare. Wereldwijd is dit de wedstrijd die door de meeste mensen wordt bekeken. Velen die geïnteresseerd zijn in bodybuilding, maar de wedstrijden niet actief volgen, kunnen je vaak wel vertellen wie de huidige Mr. Olympia is of zelfs een paar oud Olympia winnaars noemen.
Het winnen van de Mr. Olympia verzekert je als bodybuilder niet alleen van eeuwige faam, maar geeft je ook de publiciteit waarmee je die dikke sponsordeals kan binnenhalen waardoor je financieel set for life bent.Hoewel de Mr. Olympia pas in september wordt gehouden, is de inzet van veel professionele top bodybuilders gedurende het jaar gericht op kwalificatie voor deelname. De strategische afweging aan welke wedstrijd deel te nemen, is vaak gebaseerd op de mate waarin dit de kans vergroot om in september mee te mogen doen.
Ik zal in dit stuk de achtergrond en de geschiedenis van het ontstaan van de Mr. Olympia beschrijven, ingaan op de mannen die deze gewonnen hebben en tenslotte uitleg geven over het puntensysteem dat sinds vorig jaar wordt gehanteerd voor de kwalificaties.Mr. Olympia”A NEW CONTEST IN THE MAKING”Excerpts from an Editorial by JOE WEIDER, Trainer of Champions, Muscle Builder, April 1965
When Alexander the Great at the age of 33 conquered the then-known world, he cried: “I have no new worlds to conguer!” The same applies to Larry Scott at 24 … Harold Poole at 20 … as well as Bill Pearl, Reg Park, Chuck Sipes and other greats. These men have already won the great physique titles … the MR. AMERICA … theMR. WORLD … the MR. UNIVERSE. They have no “new worlds” to conquer … they have won the great titles and in doing so have become ineligible to compete for the same titles again.
The Rules set by the IFBB, the AAU and the NABBA forbid a winner to re-enter the same contest and re-win that contest. While this is fair and just in that it “saves face” for such a man by not affording him the opportunity to lose the status and prestige that is already his, and while this encourages new competitors to vie for top honors, thereby “turning out” new champions at a steady pace to keep the Iron Game moving forward, it is unfortunate that it causes many champions to take layoffs and lose and not improve muscularity. The incentive is gone – the titles, the trophies, the glamor – and so the champions too often “retire”.
Bill Pearl cannot compete for titles he has already has .. nor can Park … Scott … Poole … Eiferman. How long can a champion be expected to remain on top without incentive? And even if he remains on top – what incentive has he to push harder and become even greater?
We need these champions … we want them to train harder – for personal benefits and for the knowledge they can give the world. We want to see just how far they can go … how big muscles can be built – and through this knowledge bodybuilding will be advanced and progress rapidly. We must establish a contest for the greats – and through this contest the greatest of the greats would emerge.
And so it has been decided to add this contest to our big IFBB shows annually. On September 18th – the date of this year’s 1965 IFBB MR. AMERICA and IFBB MR. UNIVERSE, you will also see another contest – a contest open only to the greats. This event will be held after the other two contests – so that the top winners of these can immediately enter and vie for top honors with the “old-timers”.
The Board of Directors of the IFBB has not yet determined an appropriate title for this contest – and we invite you to send in suggestions. We’ve thought of such titles as MR. OLYMPIC (the event would become advertised in June 1965 as the “MR. OLYMPIA” and would only be open to titleholders of major events e.g. MR. AMERICA, MR. WORLD, MR. UNIVERSE).
(Bron: IFBB.com)
Ontstaan van de Mr.Olympia
De eerste Mr. Olympia werd gehouden in 1965. Er waren tot dat moment drie bonden waarvoor een bodybuilder kon uitkomen. Elk had zijn eigen, hoogste titel(s): Mr. Universe, Mr. World en Mr. America. Deze titels had Larry Scott allemaal al eens gewonnen. Scott was een grote naam die veel publiciteit opleverde voor bodybuilding. Hij paste helemaal in de body&beach cultuur die net was ontstaan. Hij stond echter op het punt zijn dumbells aan de wilgen te hangen. Hij had immers alles gewonnen dat er te winnen viel en had wat dat betreft niets meer te bewijzen.
Sterker nog, alle drie de bonden hadden de regel dat het niet was toegestaan opnieuw één van deze wedstrijden te winnen nadat deze reeds eerder gewonnen was. Dit werd op twee manieren uitgelegd: Gezichtsbehoud voor de huidige kampioen die zijn titel dus niet aan een ander kon verliezen enerzijds en de garantie dat er nieuwe namen een kans krijgen anderzijds. Dit resulteerde er in dat er geen uitdaging was.
Hiernaast was bodybuilding in die tijd zelfs op het hoogste niveau geen vetpot en hij moest feitelijk aan de bak om doekoe te maken.voor iemand die al deze wedstrijden al gewonnen had, zoals de toen nog maar 24-jarige Larry Scott.
Joe Weider, samen met broer Ben de oprichters van de International Federation of Bodybuilding (IFBB) en legendes in de bodybuildsport vanwege hun inzet ter promotie van deze, zag in dat afscheid van Larry Scott een groot verlies zou zijn. Bovendien erkende hij dat als de sport kans van slagen wilde hebben, de sporters net als andere beroepssporters in hun onderhoud zouden moeten kunnen voorzien door de sport. Ook zag hij de behoefte aan een platform waar de diverse winnaars van de verschillende grote titels zich jaarlijks met elkaar konden meten, inclusief degene die het jaar eerder had gewonnen.
Mr. Heineken?
Tijdens een etentje in een restaurant in 1964 bespreekt Joe Weider zijn plannen met Larry Scott. Larry zag het helemaal zitten. Dit gaf hem de kans zich te meten met andere grote namen als Reg Park en Bill Pearl. Toen Larry vroeg hoe de nieuwe wedstrijd zou gaan heten, keek Joe naar zijn flesje bier van het merk Olympia en zei: “We’ll call it Mr. Olympia”. Het is misschien dus maar goed dat er niet toevallig en flesje Heineken op tafel stond. Larry had nog zijn twijfels over de keuze voor een biermerk als naam voor een bodybuildwedstrijd.
In de uitgave van april 1965 van Muscle Builder (zie rechts), een uitgave van de Weiders, kondigde Joe het besluit aan vanaf dat jaar een nieuwe wedstrijd te organiseren. De eerste zou gehouden worden op 18 september in de Brooklyn Academy of Music in New York. Op deze datum werd tevens gestreden om de andere titels van de IFBB, Mr. Universe en Mr. America. De winnaars van deze wedstrijden konden zich dan daarna direct meten met de oud kampioenen in de nieuwe wedstrijd. In de aankondiging blijkt dat Joe toch nog niet helemaal zeker was van de naam gezien hij mensen uitnodigt na te denken over de naam en geeft aan dat er gedacht wordt over de naam Mr. Olympic. In juni dat jaar wordt het evenement echter toch gepromoot als Mr. Olympia.
De Mr. Olympia wordt ook wel The Sandows genoemd naar het beeldje dat de winnaars krijgen gemodelleerd naar de grondlegger van het moderne bodybuilden, Eugene Sandow.
Larry Scott, eerste Mr. Olympia (1965 & 1966)
Die eerste Mr. Olympia werd gewonnen door Larry Scott evenals de titel van 1966.
Heel verrassend was dit niet en het zette mogelijk de toon voor een beschuldiging die ieder jaar wordt gehoord bij iedere bodybuildwedstrijd. De Weiders begrepen heel goed dat bodybuilding posterboy’s nodig had. Nu zou je kunnen denken dat met een dergelijk fysiek de meeste bodybuilders zich uitstekend lenen voor een poster, maar ik bedoel in de bredere zin van het woord. Ze snapten dat iedere sport een ambassadeur nodig heeft. Terwijl Ben en Joe Weider dit achter de schermen waren en hun leven wijdden aan de ontwikkeling van de sport hadden ze gezichten nodig die een ieder aansprak. Zoals gezegd, gold dit zeker voor Larry Scott, de wedstrijd werd nota bene met hem in gedachten bedacht.
Bodybuilding is een jurysport. Als je van een voetbalwedstrijd een winnaar zou moeten aanwijzen op basis van “wie er mooier voetbal heeft laten zien” dan is het in theorie makkelijk voor een jury om de winst toe te wijzen aan degene die ze graag zien winnen. Bovendien zal er ongeacht de uitslag altijd over gediscussieerd worden of deze terecht was. Hoe dan ook Larry Scott gaat de geschiedenis in als de eerste Mr. Olympia. In 1967 kondigde hij aan te stoppen met bodybuilding.
Larry overleed in maart 2014 aan de gevolgen van Alzheimer.
1967 & 1968: Opkomst van “The myth” Sergio Oliva
Met het afscheid van Larry Scott kwamen de kansen voor de nieuwe garde. De in 1961 uit Cuba gevluchte oud-powerlifter Sergio Oliva bracht bodybuilding tot een nieuw niveau. Eerder kwam Sergio uit voor de AAU, maar lukte het hem niet de hoogste titel van Mr. World te winnen. Ook hierover mag je je afvragen welke andere belangen meespeelden gezien de concurrentie niet van het niveau van Sergio was. Hij maakte in ’66 de overstap naar de IFBB en won hetzelfde jaar de Mr. America en het jaar later de Mr. Universe. Zijn niveau lag zo hoog dat hij (slechts vier jaar na zijn eerste wedstrijd als bodybuilder) niet alleen de titel Mr. Olympia won in ’67, maar in ’68 niet eens werd uitgedaagd en deze dus opnieuw won.
1969 tot 1974: De strijd met en opkomst van Arnold Schwarzenegger
In 1969 kreeg Sergio het een stuk zwaarder toen de “Oostenrijkse eik” Arnold Schwarzenegger ten tonele verscheen. Schwarzenegger had in ’67 de Mr. Universe gewonnen en was in ’68 verhuist van Londen naar de V.S. In 1969 stond hij als laatste overgebleven naast Oliva op het podium en eindigde hij als tweede terwijl Oliva zijn derde Mr. Olympia titel pakte.
In 1970 versloeg Arnold Sergio. Hij gaf aan nooit meer te zullen verliezen tot dat hij zich terugtrok uit het bodybuilden. Hij zou gelijk krijgen. 1969 was de laatste keer dat Schwarzenegger zou verliezen op het podium. Dat wil niet zeggen dat dit gemakkelijk bleek. Hoewel hij in ’71 niet werd uitgedaagd, zoals Oliva eerder in ’68, en daardoor “gratis” de titel kreeg, moest hij in ’72 toch vrezen voor zijn titel. De Olympia werd dat jaar gehouden in Essen, Duitsland. Sergio kwam beter terug dan ooit. Arnold won, maar die uitslag was verdeeld en (zoals zovelen) zeer omstreden. Van de zeven juryleden kozen er vier voor Schwarzenegger. Dat men zich afvroeg of er andere belangen meespeelden is niet vreemd. Arnold was nu eenmaal iemand waarvan gedacht werd dat deze meer kon betekenen voor de promotie van de sport.
Hoezeer ik ook fan ben van (de onlangs overleden) Sergio Oliva is het niet te ontkennen dat Schwarzenegger meer heeft betekent voor de bekendheid van de sport dan welke bodybuilder dan ook.
Sergio was door deze nederlaag zo teleurgesteld dat hij de IFBB voor twaalf jaar verliet en voor andere bonden uitkwam.
In 1973 won Arnold voor de vierde keer. Zijn beste tegenstanders op dat moment waren mannen als zijn goede vriend Franco Columbu (midden) en Serge Nubret (links) waar hij vrij makkelijk van won. Franco Columbu pakte de tweede plaats en Serge de derde.
Zijn vijfde titel won Arnold in 1974 toen hij voor het eerst tegenover zijn (letterlijk) grootste tegenstander ooit kwam te staan, Lou Ferrigno. Ferrigno, die later de rol kreeg van “The incredible Hulk” terwijl Arnold hiervoor “te klein” werd bevonden, was 1.96 en woog rond de 130 kilo. Lou eindigde als tweede terwijl Serge Nubret derde werd.
200 klasse
Franco Columbu kwam dat jaar uit in de nieuwe klasse: Tot 200 pond, zeg maar de “lichtgewichten”. Vanaf dat moment waren er prijzen te vergeven voor de winnaar in de open klasse (zwaargewichten), de lichtere klasse (toen nog 200pond later, 202 en 212) en een overall prijs voor degene die zich hiermee Mr. Olympia mag noemen.
Columbu won deze klasse gevolgd door Frank Zane, maar verloor de overall titel dus aan Schwarzenegger die daarmee maar liefst $1.000,- won (I shit you not, ik vergeet geen nullen). Dat is wel even anders dan de $250.000,- die Phil Heath won voor zijn overwinning op de Mr. Olympia van 2012 wat aantoont dat de sport zeker niet stil is blijven staan.
1975: “Pumping Iron”
De meest bekende strijd om de Mr. Olympia is die van 1975. In de wereldwijd bekende bodybuild-documentaire “Pumping Iron” worden de deelnemers van de Mr. Olympia, te houden in Pretoria Zuid-Afrika, gevolgd tijdens hun voorbereiding en de strijd zelf. Vooral de strijd tussen Arnold en Lou Ferrigno wordt lekker aangedikt. Arnold wint zijn zesde titel, terwijl Lou Ferrigno en Serge Nubret hun resultaten van het jaar eerder omdraaiden. Lou eindigde als derde.
In de klasse tot 200 pond won opnieuw Franco Columbu, maar de overall titel moest hij opnieuw afstaan aan Arnold.
Dat jaar kondigde Arnold zijn afscheid aan van de sport. Hij zou echter in 1980 een comeback maken.
1976 tot 1979: Columbu & Zane, bigger isn’t better
In ’76 lag de weg open bij afwezigheid van Schwarzenegger als tegenstander (die overigens wel als promoter aanwezig en betrokken was). Het was het eerste jaar dat de overall-titel niet gewonnen werd door een zwaargewicht, maar iemand uit de 200-klasse. Na vijf jaar won Franco Columbu eindelijk zijn eerste overall-titel, nauw op de hiel gevolgd door Frank Zane. Columbu had zijn felbegeerde prijs binnen en nam afscheid van (competitief) bodybuilden.
Het jaar daarop nam Frank Zane het stokje over waarmee opnieuw bevestigd werd dat de “kleinere” mannen het niet hoeven af te leggen tegen de zwaargewichten (Ken Waller won de open klasse). Frank zou het stokje drie jaar lang vasthouden. Hij won in ’77, ’78 en ’79. Hij leek niet te stoppen, maar toen gooide één of andere Oostenrijker roet in het eten toen deze besloot terug te keren op het wedstrijdpodium.
1980: “The Comeback”, Arnold pakt zevende titel
In 1980 was Arnold aan het trainen voor de opnames van de film “Conan the Barbarian” waarmee hij zijn eerste stappen als acteur nam. Omdat zijn fysiek weer verbeterde tijdens de voorbereiding vroegen sommigen zich af of hij zich aan het voorbereiden was op de Olympia. Hierdoor dacht hij “Waarom niet?” en besloot mee te doen aan de Mr. Olympia die dat jaar werd gehouden in Australië. Met slechts acht weken te gaan, richtte hij zijn inspanningen op deelname aan de Olympia terwijl iedereen dacht dat hij alleen voor de film trainde. Zelfs toen hij aan boord ging van het vliegtuig naar Australië dacht men dat hij mee ging om verslag te doen voor TV. Ook toen hij verscheen op de bijeenkomst voor deelnemers werd er nog aangenomen dat hij daar was als promotor of official. Het werd pas duidelijk dat hij mee zou doen toen zijn naam werd opgeroepen om zijn deelnemersnummer te kiezen. Arnold won in de tot op heden meest controversiële uitslag.
Persoonlijk, als ik de beelden terugkijk (zie onder), vond ik hem niet de beste op het podium die dag. Zelfs toen echter had hij al de uitstraling van een superster en was het alsof hij zijn titel verdedigde. De echte titelverdediger, Frank Zane, was net hersteld van een levensbedreigende blessure en was massa kwijt ten opzichte van eerdere jaren. Voor Arnold gold echter ook dat hij niet in zijn beste vorm kwam want hij was naast massa ook minder gedefinieerd. Anderen zoals Mike Mentzer en Chris Dickerson kwamen wel in hun beste vorm en waren dan ook zacht gezegd not amused toen Arnold de prijs won. Dickerson die tweede werd schreeuwde dat hij het niet kon geloven terwijl hij boos van het podium afsprong. Frank Zane die derde werd, zou zij trofee backstage tegen de muur kapot gesmeten hebben terwijl Mentzer die vijfde werd, sprak van politieke spelletjes en samenzweringen. Ook het publiek was niet gecharmeerd van de uitslag hoezeer ze ook daarvóór het feit waardeerden dat ze Arnold nog eens in actie konden zien. Er was dan ook veel boe-geroep te horen bij het horen van de uitslag. Onder andere Zane en Mentzer besloten de Mr. Olympia van ’81 te boycotten.
Arnold zelf erkende dat het de moeilijkste strijd was die hij tot dan toe gevoerd had op het podium in een speech na ontvangst van de trofee. Hierop nam Franco Columbu nog even het woord. Hiervoor moest hij alleen nog even de microfoonstandaard buigen gezien deze te hoog voor hem stond. Helaas was het een vrij prijzige microfoon die niet buigbaar hoorde te zijn, dus volgde een leuke rekening voor de organisatie.
Overigens was er vanaf dat jaar geen verdeling meer in gewichtsklasses.
1981: Franco Columbu kopieert comeback
Bij Franco Columbu is het na de comeback van Arnold gaan kriebelen en hij besloot zich in te schrijven voor de Olympia van ’81. Zijn kansen werden daarbij vergroot door afwezigheid van de mannen die besloten het evenement te boycotten. Chris Dickerson werd opnieuw tweede.
Ook nu was men het niet onverdeeld eens met de winst van een oud kampioen die een comeback maakte. Franco had al vijf jaar niet meer op het podium gestaan. Bovendien had hij in ’77 te horen gekregen dat hij waarschijnlijk nooit meer zou lopen.
Franco was naast bodybuilder ook bekend als strongman. Toen hij, samen met beste vriend Arnold Schwarzenegger naar de V.S. kwam, stonden er al enkele powerlift- en Olympische gewichthef-records op zijn naam. In 1977 deed hij mee aan de eerste editie van de World’s Strongest Man competitie. Ondanks dat hij een stuk lichter was dan de andere deelnemers stond hij geruime tijd voor op punten. Toen kwam echter het onderdeel waarbij de deelnemers met een koelkast op de rug gebonden van een helling af moesten rennen. Franco viel en iedereen kon zien hoe daarbij zijn been werd ontwricht. Tijdens een zes uur durende operatie werden al zijn been spieren verwijderd, zijn been weer hersteld en de spieren teruggeplaatst. Naar verluidt, ontving hij na een rechtszaak 1 miljoen dollar ter compensatie van de organisatie. Hoewel hij wonderbaarlijk vrijwel geheel herstelde, was de massa van zijn beenspieren in 1981 een stuk minder dan voorheen. Het feit bovendien dat zijn beste vriend Arnold een promotor was, maakte de schijn van objectiviteit niet groter.
1982: Chris Dickerson pakt de titel
De Mr. Olympia van 1982 werd gehouden in Londen. Franco deed niet meer mee en de 43-jarige Chris Dickerson greep zijn kans en werd eindelijk eerste na twee keer als tweede geëindigd te zijn. Hij werd daarmee de oudste man die de Mr. Olympia had gewonnen. Na ontvangst van de trofee kondigde hij op het podium zijn afscheid aan.
Chris was niet bepaald je stereotype bodybuilder, voor zover zoiets al bestaat. Mahala (zijn echte voornaam) was één van een drieling en was naast bodybuilder en atleet ook een bekende operazanger. Naast Dexter Jackson is hij de enige die zowel de Mr. Olympia als de Masters heeft gewonnen (40+). Iets anders dat hij deelt met Dexter Jackson (en Samir Bannout, zie onder) is dat hij één van de weinigen is die de Mr. Olympia “slechts” één keer won. Hij was ook de eerste zwarte Amerikaan die Mr. America won.
Chris Dickerson heeft ruim dertig jaar op het (bodybuild)podium gestaan. Zijn laatste optreden was in 1994 toen hij de Masters won in de categorie 50+.
1983: De leeuw van Libanon wint. Opkomst en ondergang van grote bodybuilders
In 1983 in Munchen was het de Samir Bannout “de leeuw van Libanon” die zijn eerste en enige Mr.Olympia titel pakte. Samir had misschien niet de genen om de titel vaker te winnen, maar wel de inzet. Hij stond al in 1974 op het podium als jongste deelnemer van de Mr. Universe tot en met 2011 toen hij meedeed aan de Pro World Masters.
Datzelfde jaar zien we het eerste Mr. Olympia optreden van iemand die de titel later pakken en voorlopig niet meer los zou laten.
Lee Haney eindigde dat jaar derde voor Frank Zane die de vierde plaats pakte. Lee zou hierna een stevige stempel drukken op de Mr. Olympia.
Iemand die ik hier ook wil noemen en waarmee het minder goed ging, is Bertil Fox . Deze in St.Kitts geboren Brit had al eerder de titels Mr.Universe en Mr.World gewonnen voor de andere bonden AAU en NABBA. Binnen de IFBB echter leek hij niet goed te liggen getuige o.a. zijn (te?) lage plaatsing op de Mr. Olympia van 1983. Hij deed nog drie keer mee, maar eindigde niet hoger dan zevende. Teleurgesteld en gedesillusioneerd stopte hij in 1994 met wedstrijden en opende een sportschool op zijn geboorte-eiland St. Kitts. Waarschijnlijk zou Bertil’s bekendheid hier eindigen, ware het niet dat hij in 1998 werd veroordeeld voor moord nadat hij op klaarlichte dag zijn ex-verloofde en schoonmoeder doodschoot. Hij werd veroordeeld tot de strop, maar dit werd omgezet in levenslang. Het trieste verhaal van Bertil Fox is vastgelegd in de “mooie” documentaire Death and the bodybuilder (zie onder).
1984 t/m 1991: Het tijdperk van Lee Haney
In 1984 begon het tijdperk van dominantie door Lee Haney. Dat jaar werd het evenement bezocht door meer bezoekers dan ooit en was het totale prijzengeld inmiddels toegenomen tot $100.000,-. Lee Haney won als meest massieve Mr. Olympia tot dan toe. Hij woog droog 112 kilo bij een lengte van 1.83 en was bovendien zeer gedefinieerd. Hij pakte de titel vervolgens nog zeven keer en evenaarde hiermee de prestatie van Schwarzenegger.
Wat dat jaar voor extra opwinding in het publiek zorgde, was de eenmalige terugkeer van “the myth” Sergio Oliva. Na twaalf jaar afwezigheid imponeerde hij nog steeds en werd vierde.
Haney’s dominantie was vooral t/m ’88 duidelijk. Hij torende boven zijn concurrentie uit. Rich Gaspari werd drie keer achter elkaar tweede. Los Angeles 1988 was overigens ook de setting voor het grootste succes tot nu toe behaald door Nederlandse mannen op de Olympia. Berry “the flexing dutchman” de Mey werd dat jaar derde.
In Rimini, Italië in ’89 ging het minder makkelijk. Lee Labrada en Vince Taylor zorgen voor concurrentie, maar Haney pakte zijn zesde titel waarmee hij het record van Arnold evenaarde van zes overwinningen op rij.
In 1990 in Chicago ging het nog moeilijker. Hij liep op gegeven moment twee punten achter, maar haalde deze in bij de poseerronde (individueel) en posedown (gezamelijk poseren). Hij versloeg zijn op dat moment grootste concurenten Lee Labrada en Shawn Ray en vestigde een nieuw record met zeven overwinningen op rij (Arnold had er zeven, maar niet op rij).
Een jaar later in ’91 ging Lee Haney voor zijn achtste overwinning, maar stuitte daarbij op een obstakel van dezelfde omvang en gewicht als hijzelf. De Brit Dorian Yates stond bij zijn eerste optreden na twee rondes slechts vier punten achter op Haney. Haney liep daarna uit in de derde en vierde ronde en pakte zijn achtste titel waarbij hij weer een nieuw record vestigde.
1992 t/m 1997: De jaren van Yates
Lee Haney besloot na zijn acht zeges op rij te stoppen met wedstrijden. Sommigen zeggen uit angst voor Dorian Yates die dat zelf ook bevestigd in zijn interview met hem van vorig jaar. De strijd in Helsinki ’92 ging vooral tussen Dorian Yates en Kevin Levrone. Dorian liep na één ronde uit op Kevin en won zijn eerste titel, er zouden nog vijf volgen.
Het jaar daarop was Yates nog zwaarder (116 kg droog) en hij pakte de titel met gemak. In ’94 echter leed hij een nare blessure aan de rotatoren manchet en een maand later scheurde hij zijn linker quadriceps. Mogelijk een consequentie van het HIT-systeem dat hij hanteerde (High Intensity Training) waarbij de nadruk lag op zware gewichten en relatief weinig herhalingen (relatief zelfs voor bodybuilders). Alsof dat niet genoeg was, scheurde hij minder dan negen weken voor de Olympia van ’94 zijn linker biceps. Desondanks won hij dat jaar derde titel, maar het was de vraag hoe lang zijn lichaam het uit zou houden aan de top.
In ’95 was er echter nog niets te zien van eventuele verminderde vermogens van Dorian. Sterker nog, velen vonden hem dat jaar in zijn beste vorm ooit. Kevin Levrone werd opnieuw derde.
Ter ere van de bedenker van de Mr. Olympia Joe Weider kwamen dat jaar alle mannen de die Mr. Olympia hadden gewonnen bij elkaar op het podium.
1996 bracht opnieuw winst voor Dorian die er droger uitzag dan ooit, maar toch moeite had om Shawn Ray en Kevin Levrone te verslaan.
De strijd in ’97 ging vooral tussen Dorian Yates en Nasser el Sonbaty, de Duitser van Egyptisch/Joegoslavische afkomst die een enorme massa meedroeg. Wat bijna niemand wist, was dat Dorian enkele maanden eerder zijn triceps gescheurd had tijdens de training. Hij won desondanks in het jaar dat het totale prijzengeld inmiddels was opgelopen tot 285.000,-. Hij kondigde zijn terugkeer aan voor 1998, maar de nodige hersteloperatie aan zijn triceps maakte dit niet mogelijk. De Olympia van 1997 was zijn laatste wedstrijd.
1998 tot en met 2005: Yeah Buddy!!!
In afwezigheid van Dorian was het de vraag wie de stok van hem zou overnemen. Favoriet was Flex Wheeler, maar de winst ging naar iemand die als laatste eindigde bij zijn eerste Olympia optreden in ’92 en het jaar eerder nog als negende eindigde. De toen 34-jarige politieagent Ronnie Coleman, die toen nog vaak verward werd met een andere bodybuilder genaamd Ron Coleman, won tegen ieders verwachting.
Hij herhaalde zijn succes in ’99 voor ruim 5000 bezoekers toen de Mr. Olympia wedstrijden inmiddels een vaste locatie hadden gevonden in Las Vegas. Flex Wheeler werd tweede en zou later door velen de beste bodybuilder ooit genoemd worden die nog nooit de Olympia had gewonnen.
Ronnie Coleman zou uiteindelijk het record van Lee Haney evenaren en de Mr. Olympia acht keer op rij winnen. Bovendien heeft hij het record aantal van gewonnen wedstrijden binnen de IFBB. Hij won maar liefst 26 keer! Zijn laatste winst op de Olympia was in 2005 nauw op de hielen gevolgd door Jay Cutler die voor de vierde keer als tweede eindigde (in 2001 werd hij gediskwalificeerd wegens gebruik van plaspillen, maar kreeg de tweede plaats terug na een gewonnen rechtszaak).
Ronnie was simpelweg fucking huge en liet een tot dan toe ongekende massa zien. Dit ging wel ten koste van symmetrie, vooral de latere jaren. Ronnie in zijn beste vorm was waarschijnlijk eind jaren negentig. In het nieuwe millennium werd dit minder. Vooral vanaf de zijkant gezien stak zijn middel erg uit. Dit fenomeen wordt ook wel “roidguts” wordt genoemd omdat het zeer waarschijnlijk is veroorzaakt door het gebruik van groeihormoon waardoor behalve de spieren ook de ingewanden groeien. Het resultaat is een buik met nauwelijk vet in de huid en een sixpack die desondanks erg dik oogt (en is). In 2005 had hij geluisterd naar de kritieken en kwam “lichter” op het podium voor zijn laatste winst.
https://www.youtube.com/watch?v=NctTydRgYSg
2006 en 2007: jay Cutler stoot Ronnie van de troon
In 2006 waren het opnieuw Ronnie Coleman en Jay Cutler die als laatste overbleven. Na vier keer als vier keer geëindigd te zijn, versloeg Jay Cutler in 2006 dan eindelijk Ronnie Coleman. In 2007 was Jay opnieuw de beste.
Jay is de enige die zijn titel herwonnen heeft na deze eerder verloren te hebben. In 2013 maakte hij een comeback en deed hij voor het laatst mee aan de Mr. Olympia waar hij eindigde als zesde. Jay heeft nog steeds niet officieel afscheid genomen van het podium, maar zal waarschijnlijk geen wedstrijden meer draaien.
2008: Dexter Jackson wint. Kwaliteit over kwantiteit?
Je hebt kunnen lezen dat uitslagen van deze bodybuildwedstrijd vaak afhankelijk kunnen zijn van andere zaken dan wie er op dat moment “het beste uitziet”. Daarnaast verandert de definitie van “het beste” ook van tijd tot tijd. In 2008 was de focus verschoven van massa naar conditioning (hoe droog ben je) en symmetrie (verhoudingen). Jay werd dat jaar verslagen door Dexter “the blade” Jackson wiens bijnaam niets te maken heeft met vampierenjagers en alles met zijn gebrek aan lichaamsvet.
In 2008 pakte een debutant op de Olympia derde plaats achter Dexter en zijn mentor Jay Cutler. Phil “the gift” Heath liet in zijn eerste optreden zien dat hij iemand was om rekening mee te houden.
2009 en 2010: Jay volgt Arnold en Franco
In 2009 was Jay vastberaden de titel terug te winnen en dit lukte hem. Hiermee kopieerde hij de prestatie van Arnold Schwarzenegger en Franco Columbu door de Olympia terug te winnen terwijl deze op dat moment in iemands anders handen was. Hij was bovendien de eerste ooit die deze had teruggewonnen na de titel aan een ander verloren te hebben (Arnold en Franco waren gestopt om vervolgens weer terug te komen). Ook anders dan Arnold en Franco hield Jay het niet bij die ene winst op herhaling, maar won hij het jaar later opnieuw.
2011: De leerling verslaat de meester
In 2011 werd Jay tweede achter zijn vriend en pupil Phil “the gift” Heath. Hiermee maakte Phil de verwachtingen waar dat hij de man was om in de gaten te houden. Phil wordt “the gift”genoemd vanwege zijn enorme aanleg voor de sport: Goede symmetrie, volle spierbuiken en een smalle taille. Vanaf 2011 tot op heden geldt dan ook dat Phil in zijn beste vorm niet te verslaan lijkt te zijn.
Hierover heb ik destijds al een stuk geschreven dat je hier kan lezen.
2012: The gift vs. the predator
Vorig jaar ging de strijd vooral tussen Phil Heath en Kai Greene. Nieuwkomer Shawn Rhoden werd verrassend derde. Hier lees je het verslag van die wedstrijd.
2013: Het verlies van Joe
Dit jaar op 23 maart overleed de mede-oprichter van de IFBB en bedenker van de Mr. Olympia, Joe Weider, op 93-jarige leeftijd.
Kwalificatie voor Mr.Olympia 2013
Per 2012 is er een nieuw kwalificatiesysteem van kracht voor deelname aan de Mr. Olympia. Dit puntensysteem kent punten toe aan de top vijf van IFBB wedstrijden met uitzondering van de winnaar die automatisch gekwalificeerd is. Het aantal punten dat de nummers 2 tot en met 5 krijgen is afhankelijk van de wedstrijd. Voor grotere wedstrijden worden meer punten gegeven dan voor kleinere wedstrijden. Naast de winnaars van wedstrijden dat jaar worden de vijf bodybuilders met de meeste punten gekwalificeerd voor deelname aan de Mr. Olympia.
Mr. Olympia 2013: Phil pakt derde titel
Bij de dames brak Iris Kyle een record door voor de negende keer de titel te winnen.Phil Heath werd voor de derde keer op rij Mr. Olympia. Kai Greene werd opnieuw tweede. Jay Cutler maakte dit jaar zijn comeback, maar kwam niet verder dan een zesde plaats. De Antiliaanse Roelly Winklaar leverde zijn beste prestatie ooit op de Olympia met een zevende plaats.
Mr. Olympia 2014: Phil evenaart zijn mentor Jay Cutler. Zoals gezegd wonnen Franco Columbu en Frank Zane de overall titel in 1976 t/m 1979 toen de winnaar uit de klasse tot 200 pond gekozen werd boven de winnaar uit de open klasse waarin de mannen “een maatje” groter zijn. Deze verdelingen in klassen stopte in 1980 om vervolgens in 2008 weer geïntroduceerd te worden met een 210-pond klasse bij de IFBB Europa Super Show. Deze klasse was in 2009 alweer gewijzigd in de 202 klasse welke, toepasselijk genoeg in 2012, is gewijzigd in de 212-klasse. Deze verhoging van de gewichtslimiet is doorgevoerd om de overstap tussen beide klassen te vergemakkelijken voor zowel mannen die momenteel de lichter jongens in de open klasse zijn als de mannen die willen doorbreken naar de zwaargewichten.
Ook in 2014 pakte Phil Heath de zege. Hiermee evenaart hij zijn mentor Jay Cutler met vier overwinning hoewel het voor Phil vier overwinningen op rij zijn. De Olympia van 2014 kenmerkte zich vooral door spektakel door de (letterlijke en figuurlijke) botsingen tussen Phil Heath en Kai Greene die opnieuw tweede werd.
Bronnen
- www.ifbb.com
- www.ifbbpro.com
- www.wikipedia.com
- www.getbig.com
