Fitness is een lifestyle, maar wat als je levenspartner die lifestyle niet deelt? De voor- en nadelen van en tips voor het leven met een “niet-lifter”.
Help! Mijn partner traint niet
We maakten op de redactie al de nodige grapjes over dating strategieën als trainende single. Als je een vrouw uit eten vraagt en zij checkt eerst of het wel in haar macro’s past, dan zit je goed.
Of, juist niet?
Leven met een partner die niet jouw passie voor fitness deelt, is een vloek en een zegen. Voor het geval mijn (niet-liftende) vrouw dit artikel leest, zal ik eerst uitleggen waarom ik dit als een zegen zie.
Een “normale” partner brengt balans
Als je een relatie hebt met iemand die het verschil tussen dumbells en barbells niet kent, zou ik zelfs bijna willen zeggen:”Gefeliciteerd!”. De kans dat je volledig doorslaat en alle perspectief kwijtraakt is meer dan gehalveerd.
De kans dat je nu alleen nog maar naar vakantiebestemmingen gaat die binnen steenworp afstand van een gym en een goede bron van proteïne liggen, is drastisch kleiner.
Je kunt je een stuk minder zorgen maken dat je voortaan bij iedere maaltijd geen eten maar tabellen met macro’s op je netvlies ziet verschijnen. Gesprekken thuis kunnen over iets anders gaan dan spieren en lichaamsvet, splitschema’s en 1RM’s. Ook is de kans op spanning een stuk kleiner als je niet gelijktijdig aan de cut bent.
Kortom, een partner die niet jouw passie voor fitness deelt, is als een rem die voorkomt dat je doorschiet.
Een niet-lifter remt je af
En daarmee is natuurlijk ook het belangrijkste nadeel genoemd. Iemand die je steeds in land van de levenden houdt, is iemand die het moeilijker maakt steeds verder in de wereld van de liftenden te komen.
Jij zou het liefst 6 dagen in de week willen trainen, het liefst twee keer per dag zodat je ’s ochtends cardio kunt doen en ’s avonds krachttraining. Zij zou jou graag wel eens willen zien.
Jij wilt het liefst één keer in de week koken en vervolgens al je maaltijden uit tupperware eten. Zij wilt wel eens uit eten.
Jouw idee van iets uit proberen, is andere kruiden over je kipfilet en broccoli te gooien. Zij wil eerst een dag inspiratie opdoen door 24kitchen te kijken.
Groei is verandering, verandering is moeilijk
Ten eerste is het goed je nog even te beseffen dat jij de gek bent. Als je partner opeens besluit Jehova getuige te worden, zit je ook niet te wachten op dagelijkse preken over Jezus.
Jij hebt gekozen voor een afwijkende lifestyle. Jij wilt perse bovengemiddeld gespierd en droog zijn. Jij bent degene die in de fitness-freak-val is gelopen. Zo iemand die eerst besloot gewoon een beetje te gaan trainen, toen doelen ging stellen en er toen achter kwam dat je hele leven vervolgens gericht is op die doelen.
Dat speelt natuurlijk vooral wanneer je verslaafd raakt tijdens je relatie. Mijn vrouw had geen enkel probleem te wennen aan 20 kilo extra spiermassa. Het resultaat kon en kan ze waarderen, de noodzakelijke inspanning niet.
“Dit is belangrijk voor mij”
Het moeilijkste van het leven met een partner die jouw passie niet deelt, op welk gebied dan ook, is dat het voor die partner erg moeilijk is te begrijpen dat dit voor jou een prioriteit is. Dat heeft bij mij een paar jaar geduurd. Voor mij was trainen en goed eten toen al een kwestie van moeten geworden, waar mijn vrouw dit duidelijk nog als een hobby beschouwde.
Dan krijg je spanningen.
Bijvoorbeeld wanneer jij voor de hele week al een nauwgezette planning hebt gemaakt wat betreft je planning en je partner deze overhoop gooit vanwege een spontane aankoop op Marktplaats die toch echt vanavond nog moet worden opgehaald. Om maar een voorbeeld te noemen.
Op een bepaald moment moest ik dan ook het gesprek aangaan. Uitleggen hoe belangrijk dit is voor mij, dat het niet zomaar haalbaar is met een halve inzet, dat het meer is dan een hobby.
Belangrijker nog: in dat gesprek hebben we gezamenlijk moeten bepalen wat voor ons beiden acceptabel was en daar afspraken over gemaakt.
Nu moet ik wel opmerken dat compromis sluiten op dit punt makkelijker was dan voor iemand die bijvoorbeeld het podium op wilt. Een van de redenen dat ik nooit op het podium heb gestaan, is dat ik wist welke spanningen het thuis al veroorzaakte toen ik minder ambitieus was. Mijn uitdaging is bulken, dus ik hoef nooit eten te laten staan. Ik cut nooit (bewust) en heb nooit anabolen gebruikt. Ik ben wat fitness-freaks betreft dus nog best makkelijk om mee te leven, denk ik.
Of je nu een nieuwe relatie aangaat of tijdens je relatie besmet raakt met fitness en bodybuilding, leg je partner uit welke rol dit in je leven speelt. Dan kan deze zelf nog beslissen of er nog genoeg ruimte is voor hem/haar.
Overigens betekent het feit dat je partner geen enthousiasme voor jouw passie kan opbrengen op zich niets. Dat weet bijna iedere voetballiefhebber.
Ik geef het woord aan mijn collega Anne, de enige vrouw op de redactie, die hier ook nog wat over wilde zeggen.
Kenneth, je hebt gelijk. Maar hoe is dat dan voor mij als vrouw, vroegen jullie me. Als ‘single liftende vrouw, met bovengemiddelde spiermassa’.
Nou heren..
Alle flauwe grapjes op de redactie te na (so.. you wanna see me deadlift?), is de vraag die vaak ná de ‘maar ben je niet bang dat je mannen intimideert’ (neen) komt, ‘heb je een vriend?’
Waarop het antwoord ook nee is.
Ik heb momenteel geen relatie. Ik heb een uit de hand gelopen hobby.
Een website, en een job die me 24 uur per dag bezig houdt.
En een kat.
Ik heb echter wel lange relaties gehad, wat zeg ik, ik heb samengewoond. En ja, met een liftende partner. Ook eens met een niet-liftende partner, maar dat is weer een ander verhaal. De reden dat het stuk is gelopen is niet relevant voor dit verhaal, maar ik herken veel van bovenstaande punten die je noemt.
Nu moet ik ook bekennen dat de grens tussen passie en obsessie bij mij vrij dun was. OK, is. Obsessie in a good way, maar toen ik eenmaal besloot ‘voor een wedstrijd te trainen’ veranderde er ook iets in de manier van denken en vooral van doen.
Ik ben altijd erg zwart-wit geweest; het is alles of niets bij mij, en als ik eenmaal besluit ergens voor te gaan, dan gá ik ook. Niets of niemand kan me dan in de weg staan.
Maar als je een relatie hebt, is dat feestje dat je (weer) overslaat of om 22.00 uur verlaat niet meer alleen je eigen keuze. Ongemerkt besliste ik steeds vaker wat we wel zouden doen en wat we niet zouden doen. Wat we konden eten, en wat vooral niet. Wanneer we gingen trainen, want ik móest, en werden zaken afgezegd, of verschenen we later op feestjes door een te strakke planning.
Want inderdaad, ik moest trainen.
Mijn toenmalige vriend is daar een heel eind in meegegaan, en trainde zelf gelukkig ook redelijk fanatiek. Het was echter niet zijn hoofddoel, op een podium staan, en dat begrijp ik.
Tot de dag van vandaag.
Toen ik naast zes of zeven trainingen per week en een fulltime baan mijn website en bedrijf startte, bleven er steeds minder uren in een dag over. De lijn tussen passie en obsessie is dun inderdaad heren, en soms lopen dingen en gevoelens nu eenmaal anders dan gepland. Overigens, om jullie uit de spanning te houden, ik ben nog steeds goed bevriend met deze jongen en zie en spreek hem nog vaak op zakelijk gebied. Veel van mijn website, artwork en foto’s heb ik aan hem te danken.
Steunen of saboteren?
Ik mag dan geen relatie hebben maar ik ken zat fitcouples waarbij beide partners trainen en waarbij dit hartstikke goed gaat. Die steunen elkaar in hun fitjourney, en gaan zaterdagavond samen los tijdens hun ‘cheatmeal’. Ik ken echter ook stellen die inmiddels niet meer bij elkaar zijn omdat het leven van (en vooral met) een atleet nu eenmaal net wat meer begrip en opoffering vereist dan een ander beroep, of moet ik zeggen hobby.
Is het echter niet zo dat in een (goede) relatie er altijd wederzijds respect (en begrip) moet zijn wil deze überhaupt slagen? Dus ook voor de keuze om (veel) te trainen en te eten volgens een bepaald plan en met een bepaald doel? Of je partner nu beslist om op een podium te staan of vijf te kilo af te vallen, ik denk en vind dat je hem of haar hierin moet steunen. Tuurlijk, tot op zekere hoogte omdat je zelf ook een leven hebt (tenzij je echt onder de duim zit, dat is ook prima he), maar zonder een bepaalde basis van elkaar steunen of iets gunnen, is een relatie sowieso gedoemd te mislukken. Of dit nu gaat om trainen of iets heel anders. ‘Steunen’ houdt mijns inziens in dat je die zak chips niet in huis haalt als je partner midden in een dieet zit. Of in ieder geval niet voor de neus van die persoon leeg eet.
Liftende partner gezocht
Of toch niet? Ik twijfel wel eens. Het lijkt me te gek om iemand tegen te komen die net zo veel van deze sport houdt als ik, zodat je samen kunt trainen (en eten), en aan wie je niet hoeft uit te leggen wat macro’s zijn. Iemand die trots is als ik mijn deadliftrecord verbreek, of mijn eten in bakjes doet als ik snel weg moet (prinsesje after all). Het lijkt me echter ook heerlijk om iemand te treffen die absoluut geen verstand heeft van (wedstrijd)fitness, en alle social media er omheen in my case, en die het belang van pindakaas rechtstreeks uit het potje lepelen nooit zal begrijpen. Iemand die gewoon traint omdat hij dat leuk vindt, zijn energie er in kwijt kan en fit wil zijn. Dat wel. Ik denk niet dat iemand die nooit traint en dat ook gewoon niet leuk vindt (wat prima is), erg goed bij mij past.
Uiteindelijk denk ik dat een goede relatie geven en nemen is; naast elkaar lopen en niet de een net wat voor de ander. Elkaar steunen en geloven in (gezamenlijke) doelen en dromen. Dat lijkt mij belangrijker dan wiens bicep groter is.
