Alexander Krushelnytsky, lid van het Russisch olympische curling team in Pyeongchang, zakte voor een dopingtest. Redde hij daarmee de reputatie van curling?
Curling?
Ik heb soms best wel medelijden met de deelnemers aan curling op de Olympische Spelen. Als je aan curling doet dan moet je tegen een stootje kunnen. Reacties op verjaardagsfeestjes zijn steevast hetzelfde gegrinnik gevolgd door de vraag:”Curling?”. Als je naar de Olympische Spelen mag dankzij je sportieve prestaties dan maak je vaak nog niet veel indruk. “Is dat echt een Olympische Sport?”, krijg je dan als vraag gesteld.
Voorafgaand aan de winterspelen in Pyeongchang was curling dan ook weer voer voor talloze comedians en talk show hosts. Het standaard gespot over het dweilen als sportieve prestaties. Grappen over stofzuigen als olympische sport in 2022. Onderhand zijn dat soort grappen net zo origineel als Amerikaanse comedians die hier grappen maken over stoned worden in Amsterdam.
Begrijp me niet verkeerd: Als ik een opsomming zou moeten maken van een top 10 van persoonlijke sporthelden dan zouden daar geen beoefenaars van curling tussen zitten. Ook niet in een top 1000 overigens. Ik weet niet eens of je ze “curlingers” of “curlers” noemt, laat staan dat ik er één bij naam ken. Curling doe je wat mij betreft voor de biceps of hamstrings. Omdat het curling-pesten echter zo populair blijkt, probeer ik daaraan niet mee te doen. Sportieve prestaties heb ik dan ook niet tussen aanhalingstekens geplaatst.
Curling is al bijna honderd jaar een olympische sport met wortels in de 16e eeuw. Beoefenaars hebben dus de nodige tijd gehad om een dikke huid te ontwikkelen.
Curling is bad ass
Maar de redding is mogelijk nabij! De reputatie van curling als een oersaaie, niet bepaald intensieve bezigheid met het twijfelachtige predikaat “sport”, staat op het punt te veranderen. Alexander Krushelnytsky, lid van het Russische curling team in Pyeonchang is officieel in staat gesteld van beschuldiging van dopinggebruik [1]. De eerste test van de A-sample bleek positief, vandaag wordt de B-sample gestest. Je weet wel die flesjes die in Rusland door verborgen gaten in muren worden gestoken.
Tijdens een routine urinecontrole vond men sporen van meldonium, verboden in de meeste sporten sinds 2016. “Bekend” onder andere dankzij de schorsing van tennisster Maria Sharapova. Meldonium werkt onder andere prestatie verhogend door verbetering van de doorbloeding en daarmee de zuurstofvoorziening. Het was dan ook een veelgebruikt middel onder atleten uit diverse takken van sport, zowel voor als na het verbod. Sharapova zei het al tien jaar te gebruiken om medische redenen en niet geweten te hebben dat het gebruik verboden werd in d 2016.
Zo bleken er wel meer atleten te zijn die blijkbaar medisch redenen hadden. Hardlopers, wielrenners, boksers, ijshockeyers, worstelaars, om er maar een paar te noemen. “Echte sporters” dus.
Dankzij Alexander kunnen we curling nu zien als een echte sport. Als je doping nodig hebt om als een malloot te dweilen, dan is dat blijkbaar echt intensief. Een zeer effectieve manier om de reputatie van het curling te redden.
Toch?
Curling en doping
Helaas, echter, blijkt uit de eerste reacties niet dat de criticasters nu om zijn. “Curling, doping, really?” De verjaardagsfeestjes lijken er dus niet meteen leuker op te worden.
Daarvan zou je nog kunnen zeggen dat de desinteresse en onwetendheid misschien aan het wankelen worden gebracht. Misschien dat mensen zich toch achter de oren krabbelen wanneer je bent doorgelopen met de kaasstengels. Heel misschien vragen ze zich af of ze zich dan toch vergist hebben. Stonden ze dan toch met een heuse topatleet te praten? Hadden ze dan toch om een selfie moeten vragen zoals ze waarschijnlijk wel gedaan hadden als Sven Kramer kaasstengels uitdeelde?
Ik vrees van niet. Notabene uit de hoek van curling zelf komen de vragen over het nut van doping bij curling. Bijvoorbeeld Madeleine Dupont van het Deense team in Pyeongchang en Brent Laing van het Canadese team. Beiden begrijpen niet wat de toegevoegde waarde van meldonium zou zijn.
“I think most people will laugh and be like, ‘What would you possibly need doping for?’”
-Madeleine Dupont, New York Times
David Laing noemt bier en advil die hem bekender zijn als gebruikte middelen in curling. Ook Alexanders echtgenote en teamgenoot bij de mixed dubbel, Victoria Moiseeva, ziet geen meerwaarde in doping bij curling.
You need to be more accurate, not necessarily stronger. I can’t even understand what medication would be necessary and what you could use it for in curling.
Het is dus niet heel overtuigend dat je prestatie verhogende middelen nodig hebt om te presteren bij curling. Bovendien kan je meldonium zelf ook niet echt als “stoere doping” zien omdat niet iedereen overtuigd is van de werking als prestatie verhogend middel.
“Schandaal”
Ieder ander jaar was een doping geval bij curling hooguit voer voor de media om iets originelere grappen te maken. Wat interesseert curling immers?
In het huidige klimaat is het op zijn zachtst uitgedrukt “ongelukkig” dat het uitgerekend een Russische curler is die zakt voor een dopingtest op deze winterspelen. Nu praten we dus over een “schandaal” in een sport die te saai leek voor schandalen.
Misschien is dat de winst.
Referenties
nytimes.com/2018/02/19/sports/olympics/olympic-curling-doping-reaction.html
