“Be all you can Be” of leren tevreden te zijn met wat je hebt? We zeggen geregeld:”No pain, no gain”, maar wanneer staat de “pain” niet meer in verhouding tot de “gain”? Belangrijker nog: Hoe goed ben je in staat dit objectief te beoordelen? Hoe vind je de juiste balans in fitness en bodybuilding. Hoe ver ga je voor dat gewenste figuur, wat zijn “normale” inspanningen en wanneer zijn deze “extreem”?
Inhoudsopgave
Balans vinden
Als iemand een zeer sterke overtuiging heeft onderbouwd door minder sterke argumenten dan heb ik al snel de neiging de tegenovergestelde mening te uiten. Niet zozeer omdat ik het niet met de persoon eens ben, maar vooral omdat ik het altijd vervelend vind als zaken eenzijdig en gesimplificeerd belicht worden.
Altijd proberen de balans of het midden te zoeken kan soms aardig lastig zijn in een wereld waar de extreme meningen altijd harder lijken te schreeuwen dan gematigdheid. Dit geldt voor luchtigere zaken zoals wereldpolitiek, religie en filosofie, maar ook voor belangrijke zaken zoals:”Hoeveel moeite is een goed lichaam waard?”
“Be all you can be!”
Aan de ene kant schreeuwen media dat iedereen een goed figuur zou kunnen hebben. Soms expliciet door je wondermiddeltjes voor te houden, andere keren door de lat hoog te leggen door het lijf van afgetrainde modellen als het schoonheidsideaal neer te zetten.
We kennen allemaal de discussies over te magere modellen op catwalks en covers van magazines. Deze zouden een onhaalbaar schoonheidsideaal creëren. Iets wat je ook zou kunnen zeggen van het grote aantal foto’s van droge en gespierde lichamen waarop we tegenwoordig worden getrakteerd via bijvoorbeeld social media.
Iedere dag komen fitness quotes voorbij om je er op te wijzen dat je terwijl je ze leest, eigenlijk in de sportschool had moeten zitten. Je ziet foto’s van de “meal prep” van anderen voorbij komen en voelt je schuldig dat jij nu niet je kipfilet met broccoli en zoete aardappel voor een week aan het koken bent.
Als fitness fotograaf werk ik hier natuurlijk aan mee. Dat wil echter niet zeggen dat ik deze hele ontwikkeling zonder enige kritiek aanzie. Hypocriet? Mogelijk. Toch wil graag wat balans brengen en praten over het kunnen doorschieten in training en voeding.
“Leer jezelf te accepteren en zoek de ware bron van je ontevredenheid”
Aan de andere kant hebben we de “Oprah-benadering”, bij gebrek aan een betere naam. Leren te waarderen wat je hebt. Gelukkig zijn met jezelf. Dit vanuit de gedachte dat hoe droog en/of gespierd je ook bent, je nooit tevreden zult zijn als “je jezelf niet accepteert en de ware bron van achter je ongeluk niet zoekt”.
Nogal zweverige woorden, maar je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel.
Lui zijn vs. Doorslaan
Nu hebben beide perspectieven hun voor- en nadelen.
Je hebt gevallen waarin mensen doorslaan in training en voeding. Alles opofferend voor een beter fysiek, geen moment de afweging makend of het dit allemaal wel waard is. Dit is vooral triest in die gevallen waarin men zo’n verwrongen eigenbeeld heeft dat tevredenheid over het eigen lichaam nooit komt. Oprah zou zeggen:”Als je met al die tijd, moeite en offers nog niet tevreden bent met het resultaat dan ligt het probleem waarschijnlijk niet bij het resultaat maar bij de tevredenheid zelf. Hoe hard je dan ook traint en hoeveel broccoli, zoete aardappel en kip je ook eet, je zult nooit gelukkig zijn”.
Daar tegenover staat het risico tevreden te zijn met ieder resultaat. Een hangbuik veroorzaakt door een hangbank? “Geen probleem joh, ik ben gelukkig en tevreden met wie ik ben”. Als je tevreden bent met alles, ben je natuurlijk nooit gemotiveerd die verbeteringen door te voeren waartoe je potentieel in staat bent.
Balans is relatief
Dit zijn natuurlijk de uitersten, mensen die helemaal niets doen voor een goed fysiek en anderen die alles doen voor hun fysiek en dat de allerhoogste prioriteit geven. Wat is nu een goede middenweg, een goede balans?
Dit is natuurlijk relatief. Ten eerste hoeven sommigen veel minder moeite te doen dan anderen voor hetzelfde resultaat en omgekeerd. De één kan een sixpack hebben én een sociaal leven, terwijl een ander moet leven als een spartaan voor een wasbordje. Het gaat er dan niet zozeer om voor welk resultaat je gaat, maar hoeveel moeite jij moet doen om dat resultaat te behalen.
Maar er is ook niet één antwoord op de vraag “Hoeveel tijd en moeite is normaal om te besteden aan je fysiek?”. Dat hangt er immers vanaf welke andere dingen je hiervoor moet opofferen. Als je zeeën van tijd hebt, lijkt vijf keer trainen per week minder obsessief dan wanneer je dit met alle macht probeert te proppen in een routine van werk, gezin en andere hobbies. Eigenlijk heb je geen tijd, maar toch “moet” je gaan trainen, wat leidt tot stress. Bij jou en mensen om je heen. Ook als het gaat om voeding. Nooit gezellig mee-eten, maar altijd met je eigen prakkie aanschuiven wat het niet altijd gezelliger maakt.
200 euro in de maand uitgeven aan supplementen is prima als je een dikgevulde bankrekening hebt en single bent. Heb je echter een vriendin of partner en kinderen dan zal je je toch geregeld afvragen of dat geld de beste bestemming heeft gevonden. Tien keer naar de bioscoop, vier keer uit eten of 2 millimeter grotere biceps? En dan ga je er al vanuit dat al die supplementen ook daadwerkelijk effect hebben.
Balans is subjectief
Wat jij normaal vind kan een ander obsessief vinden. Maar die ander “begrijpt jou niet”, “heeft geen verstand van fitness en voeding” en kan jou dus niets zinvols vertellen.
Wanneer iemand niets weet van “jouw wereld” ben je al snel geneigd te denken:”Wat weet jou nou?” en diens mening te negeren. Maar wat als je zelf niet meer objectief in staat bent om te beoordelen of je niet te ver doorslaat? Je hebt dan toch de mening van anderen nodig.
“Muscle dysmorphia” of omgekeerde anorexia, wanneer je jezelf altijd maar te klein vind en geen realistisch zelfbeeld meer hebt. Omgekeerde anorexia is dan wel niet de wetenschappelijke benaming, maar wel een betere aanduiding van het probleem. Wanneer iemand met een bierbuik tegen iemand met anorexia zegt dat die persoon te mager is, kan hij daarin groot gelijk hebben ondanks zijn eigen bierbuik. Iemand die nooit traint kan het nog steeds goed zien dat jij aanzienlijk gespierder bent dan de gemiddelde persoon (en “het” schoonheidsideaal) terwijl jij jezelf nooit groot genoeg vind. Je hebt dit soort mensen hard nodig om je evenwicht te bewaren ondanks of juist dankzij hun onwetenheid. En ik weet dat ze echt heel irritant kunnen zijn. Je kan ook aan een andere bodybuilder, iemand uit “jouw wereld”, vragen of je niet doorslaat in je training en voeding. Je kunt je echter afvragen hoe goed het advies is dat de ene persoon met anorexia aan een ander persoon met anorexia zou geven. Je zult ze dus beide nodig hebben en continu tegen elkaar uit moeten zetten om perspectief te behouden.
“Doelen stellen”
Het is heel populair om advies te geven om “doelen te stellen”. Het is ook per definitie een goed advies als de grootste prioriteit is een concreet resultaat te behalen. In plaats van “een goed figuur”, stel je als doel bijvoorbeeld een bepaald vetpercentage of lichaamsgewicht te behalen over een bepaalde periode.
Zoals aangegeven verschilt het dus echter per persoon hoe groot de relatieve inspanning is die hiervoor geleverd moet worden. Je kan bijvoorbeeld merken dat je hiervoor moet veranderen in een “fitness freak” (hoog doel/minder aanleg) en dit label vervolgens trots dragen ten koste van alles.
Ik heb al eens eerder beschreven hoe je jezelf ook een inspanningsverplichting als doel kunt geven. Dan draai je het hele verhaal om. Welke plaats vind ik dat training en voeding in mijn leven zou moeten hebben? “Drie keer trainen in de week en een dieet dat wel uitdagend is maar niet uitputtend. Ik zorg dat de basis goed is, maar permitteer mezelf zo nu en dan een uitstapje”. Je hebt dan geen idee tot welke resultaat dit zal leiden, maar wat het ook is, het past op de juiste manier in je leven.
Wat is uiteindelijk belangrijker: De eindbestemming of de reis? Het is een persoonlijke afweging, maar ik probeer ze in balans te houden. Ik wil niet met een mooi cruise-ship in Syrië belanden, maar ook niet in een roeiboot naar het paradijs varen.
